در تاریکی همه چیز مستور میماند در سوره های قرآن غالبا به عناصر نورانی یا نور دهنده تکیه می کند این امر صحیح است که می خواهد قدرت و خلاقیت خدا را تبیین کند، ولی موضوع مهم‌تری در اینجا نهفته است وغالبا از آن غفلت می شود. در اینجا نهفته است و غالبا از آن غفلت می شود. رمز نور این است که وقتی آفتاب می تابد انواع رنگ ها و شکل ها و پدیده ها کاملاً رویت می شود، و آنگاه آنچه که نیاز ماست به سویش می رویم و آنچه خطر است، از آن دور می شویم و این گرفتن و انداختن ها از برکت نور تابی است. همین ماجرا در عالم نفس ما هم اتفاق می افتد اگر بر آسمان نفس ما خورشیدی بتابد، زشت و زیبای عالم باطن را نشان می دهد و آنگاه می فهمیم که فلان موضوع، چه زشت و زهر آگین است و باید محوش کرد و کدام زیباست که باید برگزید و خورشید وحی اگر در نفسی نتابد، زشت و زیبا را با هم می‌بلعد و بدبخت دنیا و عقبی میگردد. خدا با ارسال انبیاء و آیات بر فضای تاریک نفس خورشید می‌کارد و این خورشید قابل قسم است.(وَالشَّمْسِ وَضُحنها شمس)