👈 تعبير به سه طلاقه كردن دنيا ناظر بر اين است كه انسان به حسب طبع و آفرينش پيوندى با دنيا دارد كه در حكم #ازدواج است و امام مى‌فرمايد: من اين پيوند را قطع كرده و عطايت را به لقايت بخشيده‌ام.
در ادامۀ اين سخن، حضرت دليل اين نفرت بر زر و زيور دنيا و مقامات و ثروت‌ها را بيان كرده مى‌فرمايد: «زندگى تو كوتاه و مقام تو كم و آرزوى تو داشتن ناچيز است»؛ (فَعَيْشُكِ قَصِيرٌ، وَ خَطَرُكِ يَسِيرٌ، وَ أَمَلُكِ حَقِيرٌ).
⏳ به راستى #عمر دنيا كوتاه است و مقامات آن كم ارزش و گاه بى‌ارزش.
👈 جملۀ «أَمَلُكِ حَقِيرٌ» اشاره به اين است كه كسانى كه تو را آرزو دارند، آرزوى حقير و پستى براى خود پيدا كرده‌اند.
👈 در پايانِ اين سخن، امام عليه السلام از كمبود زاد و توشۀ سفر طولانى آخرت شكايت كرده مى‌فرمايد: «آه از كمى زاد و توشه (آخرت) و طولانى بودن راه و دورى سفر و عظمت (مشكلات مقصد)»؛ (آهِ مِنْ قِلَّةِ الزَّادِ، وَ طُولِ الطَّرِيقِ، وَ بُعْدِ السَّفَرِ، وَ عَظِيمِ الْمَوْرِدِ).
👈 با اين‌كه مى‌دانيم امام عليه السلام بيشترين ذخيره را براى عالم آخرت فراهم ساخته تا آنجا كه به مقتضاى حديث نبوى معروف: «ضَرْبَة عَلىٍّ يَوْمَ الْخَنْدَقِ أفْضَلُ مِنْ عِبٰادَةِ الثَّقَلَيْنِ» ضربۀ كارى آن حضرت (بر پيكر عمرو بن عبد ودّ در آن لحظۀ بسيار حساس تاريخ اسلام) برتر از عبادت جنّ و انس است و نيز مى‌دانيم آن حضرت در تمام غزوات اسلامى فداكارى فراوان كرد و عبادت‌هاى شبانۀ او گاه به هزار ركعت #نماز در يك شب مى‌رسيد و يك هزار برده را از دست‌رنج خود خريد و آزاد كرد و عبادات و اطاعات فراوان ديگر، جايى كه امام با اين همه زاد و توشه از كمى زاد و توشۀ سفر آخرت اظهار ناراحتى و نگرانى كند ما چه بگوييم و چه كارى انجام دهيم؟
بديهى است هرگاه انسان زاد و توشۀ خود را براى اين سفر طولانى كم ببيند، براى افزايش آن كوشش مى‌كند؛ ولى اگر گرفتار #غرور گردد و اعمال ناچيز خود را بزرگ ببيند هرگز به فكر افزايش نمى‌افتد.
👈 تعبير به «مورد» اشاره به #روز_قيامت است كه انسان در آن وارد مى‌شود و تعبير به «عظيم» اشاره به مشكلات حساب و كتاب و عبور از صراط و هول و وحشت آن است.