📜 امام عليه السلام در آغاز اين نامۀ كوتاه و تكان‌دهنده مى‌فرمايد: «اما بعد (از حمد و ثناى الهى)، كارى از تو به من گزارش داده شده كه اگر انجام داده باشى پروردگارت را به خشم آورده‌اى و پيشوايت را عصيان كرده‌اى و امانت خود را به رسوايى كشيده‌اى (و خود را به سبب #خيانت رسوا و ننگين ساخته‌اى)»؛ (أَمَّا بَعْدُ، فَقَدْ بَلَغَنِي عَنْكَ أَمْرٌ، إِنْ كُنْتَ فَعَلْتَهُ فَقَدْ أَسْخَطْتَ رَبَّكَ، وَ عَصَيْتَ إِمَامَكَ، وَ أَخْزَيْتَ أَمَانَتَكَ).
امام عليه السلام در اين عبارت، محتاطانه با مخاطب خود (ابن عباس يا ديگرى) برخورد مى‌كند و به طور قطع نمى‌فرمايد تو اين كارهاى خلاف را انجام داده‌اى؛ بلكه #هشدار مى‌دهد كه اگر خبرى كه به من رسيده راست باشد، تو هم در پيشگاه خدا مسئولى و هم در پيشگاه امام خود و هم در برابر مردم به رسوايى كشيده شده‌اى.
چه تعبير گويايى كه انسان بر اثر انجام كارى خود را در برابر خدا و امام و خلق بى‌اعتبار كرده باشد.
جملۀ «أَخْزَيْتَ أَمَانَتَكَ؛ امانت خود را رسوا كرده‌اى» ممكن است اشاره به امانت مقام؛ يعنى فرماندارى باشد؛ يعنى كار تو مايۀ رسوايى فرماندارى توست و يا اشاره به امانت و اعتبارى است كه او نزد مردم داشته؛ يعنى خود را در نظر خلق بى‌اعتبار ساخته‌اى.
[ادامه دارد ...]