📖 امام عليه السلام در اين گفتار حكيمانه به دو نكته اشاره مى‌كند كه يكى زاهدانه است و ديگرى عاقلانه. ❒ در نكتۀ اول مى‌فرمايد: «از دنيا همان‌قدر را بگير كه به‌سراغ تو مى‌آيد و از آنچه از تو روى گردانده روى بگردان (و به‌دنبال آن مشتاب)»؛ (خُذْ مِنَ‌ الدُّنْيَا مَا أَتَاكَ‌، وَ تَوَلَّ‌ عَمَّا تَوَلَّى عَنْكَ‌) 👈 اشاره به اين‌كه هر انسانى در شرايط معمولى و كسب و كار عادى، درآمدى دارد كه اين درآمد خواه‌ناخواه به‌سراغ او مى‌آيد. مثلاً هنگامى كه زراعت مى‌كند معمولاً اين زراعت درآمدى دارد و همچنين دامدارى و تجارت و صنعت. ولى بسيار مى‌شود كه اضافه بر آن به‌سراغ انسان نمى‌آيد. امام عليه السلام مى‌فرمايد: چه بهتر كه تو هم به‌سراغ آن نروى و اين حقيقت زهد و بى‌اعتنايى به دنياست. هرگز منظور امام عليه السلام اين نيست كه انسان در خانۀ خود بنشيند تا رزق و روزى‌اش به‌سراغ او بيايد اين همان چيزى است كه با صراحت در روايات از آن نهى شده است. بلكه منظور آن است كه اصرار بر افزودن مال و ثروت در جايى كه اسبابش فراهم نيست نداشته باشد چراكه هم مشقّت زيادى را بر انسان تحميل مى‌كند و هم ممكن است آلودۀ انواع گناهان و انحراف از مسير شرع شود و اى بسا اگر به آن نرسد زبان به ناشكرى و كفران بگشايد. ❒ در جملۀ دوم مى‌فرمايد: «اگر چنين نمى‌كنى لااقل در طلب دنيا به‌صورت معقول تلاش كن (و تندروى مكن)»؛ (فَإِنْ‌ أَنْتَ‌ لَمْ‌ تَفْعَلْ‌ فَأَجْمِلْ‌ فِي الطَّلَبِ‌). اشاره به اين‌كه اگر اصرار دارى بر مال و جاه خود بيفزايى، تندروى مكن؛ عاقلانه تلاش كن و آلودۀ گناهان مشو و به تعبير ديگر مانند افراد حريص و دنياپرست كه به هر درى مى‌زنند مباش. به يقين يك زندگى ساده و آبرومندانه و خالى از هرگونه آلودگى به گناه، بسيار افتخارآميزتر است از زندگى پرزرق و برقى كه از طريق تلاش خسته‌كننده و آلودۀ به انواع گناهان به‌دست آمده است. #نهج_البلاغه_بخوانیم ╭─── │ 🌙 @Mabaheeth ╰──────────