📖 امام عليه السلام در اين گفتار حكيمانه موقعيت واقعى دنيا را در عبارت كوتاهى بيان كرده، مى‌فرمايد: «دنيا براى غيرش آفريده شده نه براى خودش. (هدف از آفرينش اين جهان، تكامل و آمادگى براى زيستن در جهان آخرت است)»؛ (الدُّنْيَا خُلِقَتْ لِغَيْرِهَا، وَ لَمْ تُخْلَقْ لِنَفْسِهَا).
نكتۀ مهمى كه امام عليه السلام در اين‌جا #يادآورى مى‌كند نگاه‌هاى مختلفى است كه به دنيا مى‌شود.
توضيح اين‌كه: گاه در نظر بعضى افراد، رواياتى كه در مدح دنيا آمده و آن را مزرعۀ آخرت يا دار عافيت و يا به‌منزلۀ دانشگاه شمرده، با رواياتى كه در ذم آن آمده متناقض است؛ در حالى كه هرگز چنين نيست.
اگر دنيا را براى دنيا بخواهيم، دنياى مذموم و نكوهيده است و اگر دنيا را ابزارى براى رسيدن به آخرت و مزرعه‌اى براى كِشت بذر نيكى‌ها و معارف بدانيم ممدوح است و سراى نمونه.
امام عليه السلام در كلام گران‌بهاى ديگرى در نهج البلاغه همين معنا را با تعبير ديگرى بيان كرده است؛ در خطبۀ 82 مى‌فرمايد: «وَ مَنْ أَبْصَرَ بِهَا بَصَّرَتْهُ وَ مَنْ أَبْصَرَ إِلَيْهَا أَعْمَتْهُ؛ كسى كه دنيا را وسيلۀ #بصيرت قرار دهد او را بينا مى‌سازد و كسى كه به آن به‌عنوان هدف نگاه كند نابينايش مى‌كند».
مرحوم سيد رضى در شرح اين كلام در خطبۀ هشتاد و دو تعبير جالبى دارد مى‌گويد: «وَ إذَا تَأَمَّلَ الْمُتَأَمِّلُ قَوْلَهُ عليه السلام: «وَ مَنْ أَبْصَرَ بِهَا بَصَّرَتْهُ» وَجَدَ تَحْتَهُ مِنَ الْمَعْنَى الْعَجِيبِ وَ الْغَرَضِ الْبَعِيدِ، مَا لا تُبْلَغُ غَايَتُهُ وَ لا يُدْرَكُ غَوْرُهُ، لا سِيَّمَا إِذَا قَرَنَ إِلَيْهِ قَوْلُهُ: «وَ مَنْ أَبْصَرَ إِلَيْهَا أَعْمَتْهُ» فَإِنَّهُ يَجِدُ الْفَرْقَ بَيْنَ «أَبْصَرَ بِهَا» وَ «أَبْصَرَ إِلَيْهَا» وَاضِحاً نَيِّراً، وَ عَجِيباً بَاهِراً! صَلَوَاتُ اللَّهِ وَ سَلامُهُ عَلَيْهِ؛ اگر به درستى انسان در اين سخن امام عليه السلام كه مى‌فرمايد: كسى كه با آن بنگرد بينايش مى‌كند، دقّت كند، در آن، معناى شگفت‌آور و مفهوم ژرفى خواهد يافت كه هرگز به عمق آن نتوان رسيد، به ويژه اگر جمله «مَنْ أَبْصَرَ إِلَيْهَا أَعْمَتْهُ» (كسى كه به دنيا بنگرد و منتهاى آرزويش را دنيا قرار دهد كورش خواهد كرد) در كنار جملۀ قبل گذاشته شود؛ در اين صورت فرق واضحى ميان آن دو خواهد يافت، فرقى روشن و شگفت‌انگيز و آشكار.
#نهج_البلاغه_بخوانیم
╭────๛- - - - - ┅╮
│📱 @Mabaheeth
╰───────────