✏️حسین دهباشی: بازگشتِ سردار یک: ‏خبر شهادت #احمد_متوسلیان بالاخره علنی شد. بسیاری و از جمله نگارنده و حمید داوودآبادی، از سال‌ها قبل این موضوع و محل دقیق شهادت و پیکر او در ایست و بازرسیِ منطقه‌ی "بِرباره"، در ۱۴تیر۱۳۶۱ را می‌دانستیم. از ما بیشتر، آقای اختری سفیر پیشین ایران در سوریه و دیگران. اصلا سمیرجعجع فرمانده قواه‌البنانی (فالانژهای هم‌دست با اسرائیل) در زندان با ذکر جزئیات اعتراف کرد. اما هربار که قصد اشاره‌ای بود، نگذاشتند! دو: ‏نزدیک به ۴۰سال خانواده و همرزمان احمد متوسلیان و یاران‌اش چشم‌انتظار و سرِ کار بودند. نزدیک به ۴۰سال کمیته پیگیری پرونده‌ی ربودن او در وزارت خارجه به صداوسیما و مجامع جهانی بیانیه می‌داد و می‌گفت آن‌ها زنده‌اند. چرا؟ چون مثلا در مقابل پرونده‌هایی چون سرنوشت رون‌آراد (خلبان مفقود شده‌ی اسرائیلی) مصلحت بود! سه : ‏تازه پیدا شدند؟ واقعا؟! نزدیک به ۲۰سال پیش، نگارنده در مجموعه‌ی مستند "عطر سیب، شکوفه‌ی زیتون" (روایت فتح) محل دقیق دفن شهید احمد متوسلیان و یارانش در جاده‌ی برباره را نشان داد. امّا این تکه از مستند و راش‌های آن، قبل از پخش در شبکه۱ سیما، ممیزی و محرمانه و مصادره شد. چهار: حاج‌احمد! سردارِ کردستان! قهرمانِ حفاظت از مرزهایِ ایران! مایه‌ی افتخارِ هرهموطن! اسوه‌ی اخلاق و دین و شجاعت و محبوبِ دلِ صدها هزار شهید و جانباز و رزمنده! به میهن خوش آمدی! صفایِ قدم‌ات... @poshte_parde