«من زینبم، بس می‌گریم»: علویان ترکیه و مرثیه آناتولیایی
👈 علویان #ترکیه که جمعیتشان بین ده تا سی درصد جمعیت این کشور تخمین زده می‌شود، برای قرن‌هاست که اکثراً در مناطق میانی و جنوب ترکیه امروزین سکونت دارند. در فرهنگ مادی و غیر مادی علویان، اهل بیت (ع) و خصوصاً واقعه کربلا و شهادت امام حسین (ع) جایگاه مخصوصی دارد. علویان، در طول قرن‌ها، فرهنگ مادی و غیرمادی پیچیده‌ای در گرامیداشت واقعه کربلا و سوگواری بر شهدای آن را توسعه بخشیده‌اند.
👈 از آنجا که علویان ساکنان کهن آناتولی هستند، و همچون شیعیان امامی ترکیه از شمال غرب ایران و قفقاز مهاجرت نکرده‌اند، مرثیه‌هایشان «بومی» و کمتر متاثر از سرزمین‌های دیگر است؛ مرثیه‌هایی سوزناک با طعم قرن‌ها حاشیه‌گزینی، تبعیض و محرومیت.
👈 در اینجا یکی از این مرثیه‌ها را به شما تقدیم می‌کنم (این لینک). این مرثیه سوزناک، زبان حضرت زینب (س) است و به همراه ساز در خانه‌ها و عبادتگاه‌های علویان در ایام محرم اجرا می‌شود. متن این مرثیه رانیز در اینجا می‌توانید مطالعه کنید. از جمله آنها این ابیات است: یادگار مصطفی بودم، غنچه مرتضی بودم، محبوب فاطمه بودم، در جهان بی‌کس ماندم، بادِ جنگ، راه را برید و به صحرا برد، راه فرات بسته شد، در صحراها بی‌چاره ماندم ... رفته تا آب بیاورد، تا رقیه را شاد کند، چنین درد می‌کشم، دست‌ها را از زمین جمع می‌کنم...
👈 ترجمه و تحلیل مرثیه‌های علویان و مقایسه آن با مرثیه‌های رایج در میان شیعیان آذری ترکیه، شیعیان ایران، عراق و دیگر کشورهای منطقه، می‌تواند پژوهشی ارزشمند باشد.
@mafaz_news