علیک گل که در میان خاک خانه می کند؛ نهال درخت که روزهای کودکی را در دل تاریک خاک می گذراند تا درخت گردو و درخت انجیر و سیب و انار شود؛ جنین که در رحم مادر، از نطفه به علقه و مضغه و عظام می رسد؛ طفل گریز پا و پر چنب و جوش که وارد مدرسه می شود؛ الف، ب، پ، ت، ث، ج، چ، ... را می آموزد؛ مادر صبح قابلمه را بر اجاق می گذارد؛ نخود و لوبیا و پیاز و گوشت را برای یک آبگوشت بار می گذارد؛ پسرک و دخترک نو رسیده؛ تا سی و دو دندان خود را در بیاورد؛ گل وو نهال و جنین و طفل و مادر و همه رشدها و موفقیت ها در میانه روی است. تند و کند ندارد. کم و زیاد؛ همان آبگوشت را شور یا بی نمک می کند. طفل زودرس یا نمی ماند یا ناقص می ماند. پر خوری؛ هزار مرض بر بدن می نشاند. کم خوری؛ چند هزار مرض را بر جسم می نشاند. میانه روی باید کرد. امام حسن عسکری علیه السلام : «عَلَيْكَ بِالإقْتِصادِ» «نه زیاده روی و نه کوتاهی» [احقاق الحق 12 ص 467] ✍️#سید_جواد_محمدزاده https://eitaa.com/mahammmadzadeseyedjavad