ادب دست بر سینه کناری نشست. قلم برداشت و مشق ها را مو به مو نوشت. سفره را چین و واچین و خوش رنگ پهن کرد. سلام به پدر و مادر را ترک نکرد. جلوتر از معلم راه نرفت. شنیده بود که خنده و شادی از نشانه های یک انسان مومن است. می خندید و لبخند بر لب داشت. اول هر غذایی بسم الله را بر زبان می آورد. مغرور و خودشیفته شد که همه آداب را می دانم. روزی هر چه گندم از ادب انبار کرده بود در آتش یک خنده و قهقهه سوخت و خاکستر شد. شنیده بود که باید خندید و مسرور و خوشحال بود تا ادب را معنی کند. وردی را بدست آورده بود ولی سوراخ دعا گم کرده بود! در کنار آدم غمگین؛ شادی کردن دور از ادب است. همدلی با او که در دل غم دارد و چهره برافروخته بر سیما دارد؛ از هر خنده ای لازم تر است. امام حسن عسکری علیه السلام : «لَيسَ مِنَ الأدَبِ إظهارُ الفَرَحِ عِندَ المَحزونِ» شادی کردن در نزد آدم غمگین، دور از ادب است. [تحف العقول : 489] ✍️#سید_جواد_محمدزاده https://eitaa.com/mahammmadzadeseyedjavad