✍چقدر زیر همین زمین خاکی آدمایی خاکن که تمام عمرشونو به ظواهرشون گذروندن . به تفاخر ، به زیباییشون ، به مدرکشون ، به فلان هنر و فلان مهارتی که دارن . به انگلیسی حرف زدنشون ، به مدل ماشینو و محله ی خونشون. چقدر فخر فروختن . چقدر در دل ها گرد و خاک به پا کردند . ولی یک لحظه می رسد که تمام میشود . همه ی این ظواهر تمام میشود . ⚠️آنچه برای آنها از این همه پز و بالانشینی بعد از رفتن می ماند " حسرت جبران ناپذیری " هست که قبل از آن باید برایش فکری می کردند . الان تک و تنها هستند و عرصه ای به درازای بینهایت. فکر کنید چه میشود ؟ چه رفتنی و چگونه ماندنی ست ؟ رفتنی که برگشت هم ندارد . عرصه ی محشر انسان سر سفره ای می نشیند که در دنیا خودش پهن کرده است. چه شد آن همه تفاخر و تکاثر ؟ چه شد آن همه تظاهر و تبرج؟ کجاییم ؟ چه کنیم ؟ 🔹کلا عصر مدرن عصر جاهلیت ثانی ست . عصر زرق و برقِ . عصر پایمال کردن سرمایه های معنویِ . عصر تبرّج و خودنماییِ . عصر مستیِ " دور دونه بودن " است . عصر به ظاهر و به زمان حال خوش بودن . آنهم خوشی غافلانه . خوشی که انسان رو توخالی میکنه : از خدا ، از معنویت ، از محبت نورانی ترین فرد عالم(عج) . خوشیِ بی خودِ ظاهر قشنگ . خدایا تا میتونی این جور خوشی های الکی رو از قلب ما جدا کن . بفهمیم . قلب ما گاراژ نیست که جای چیزای بنجل و زودگذر باشه. قلب ما جای خوشی های الکی نیست. جای خودته . خدایا روزهای آخر ماه مبارک را برای ما روزهای بیداری از غفلت قرار بده . روزهای تغییر . روزهای بازگشت. زودتر بفهمیم آن چه را که بعد از مُردن همه میفهمند یا محوّل الاحوال🙏