قبل ترها برای انجام کارهای خوب، فقط به هدف هایمان فکر می‌کردیم اما چند هفته ای هست که به لطفِ بینش مطهر، بعد از بررسی هدفهایمان، به مسیر رسیدن به این هدف یا همان وسیله هم فکر می کنیم و اهمیت و حساسیتش را متوجه شده ایم . مثلا این عکس را ببینید، کنارش یک جمله ی احساسی هم بود خطاب به امام زمان (عج) کجا بود؟ در یک کانال مذهبیِ عمومیِ پرمخاطب! چرا بود؟ برای یاد کردن از امام زمان در روز جمعه! در خیر بودن هدف که شکی نیست اما آن کسی که به امام زمان فکر کرده و این عکس را برای ابراز محبت به امام و برای به اشتراک گذاری با مخاطب های کانالش انتخاب کرده، باید به این هم توجه می‌کرد که این ناخن های بلند و سوهان زده شده، این انگشتر دلربا که اتفاقا، به دست هایش هم خیلی می آید اگرچه ترکیب قشنگی شده اما حکم "زینت" پیدا کرده و طبق نظر اسلام چیزی که حکم زینت پیدا کند تکلیفی برای زن ایجاد می کند... تکلیفِ پوشاندن آن از چشم نامحرم! نه فراهم کردن بستری برای عرضه و دست به دست شدنش! هدف خوبی بود که با بی دقتی به جای بدی کشانده شد! گناهی که انجام شد تا دیگران شاااید به خرده ثوابی برسند!!! از طرفی، ممکن است این عکس را جوان مذهبی ای ببیند که به لطف سر به زیری و هرز نچرخاندن چشم هایش در جامعه، ندیده بود و توجهش به ظرایفی جلب شود که قبلا نشده بود و... در این مدلِ اشتباهِ تبلیغ و ترویج دین، با اعتماد مخاطب ها به اسلامی بودن و وجود انگیزه های مذهبی، قبح های زیادی شکسته و عادی می شود ، حرمت هایی از بین می رود و حرام هایی انجام می شود که دودش هم به چشم تولید کننده ی محتوا می رود و هم مصرف کننده ی آن. بیشتر مراقب خودمان، هدف های مقدسمان و آدم هایی که دنبال مقدساتند باشیم...