ایران جزو ۵ کشور اول دارنده منابع طبیعی جهان است. اما جهانی‌سازی قیمت این منابع، دولت و ملت ایران را از سرمایه ملی خود محروم و روند توسعه کشور را مختل کرده است. برای ایرانیان هیچ تفاوتی ندارد که این منابع را -که مواد اولیه تولید هستند- وارد کنند، یا از داخل تهیه کنند.
منابعی که می‌توانست اهرم پیشرفت کشور شود، اهرم دفع تحریم شود، اهرم تشدید تحریم‌ها شده است. شوک‌های ارزی در قیمت‌های جهانی ضرب می‌شود و قیمت مواد اولیه ایرانی را برای تولیدکنندگان ایرانی نجومی می‌کند. تردید ندارم یکی از اصلی‌ترین دلایل از دست رفتن دهه ۹۰، پیاده‌سازی همین نسخه نئولیبرالی چند سال پیش از آغاز این دهه است. باید از مسیر غلط بازگشت. هر چند هم این جهانی‌سازی، و هم شوک‌های ارزی، به نفع کسانی تمام شده است که بر روی این منابع ملی چنبره زده‌اند. یک نمونه ناچیزش، فولاد مبارکه اصفهان است که سود خالص آن از ۷ هزار میلیارد تومان در سال ۹۶ به ۱۰۸ هزار میلیارد تومان در سال ۱۴۰۰ رسید. این ۱۰۸ هزار میلیارد تومان را ملت ایران پرداخت...
داستان مس و آلومینیوم و مواد پتروشیمی و پالایشی نیز همین است.
ریشه فقر در ایران غنی این است. هم دولت فقیر شده و هم ملت. هر نسخه‌ای برای نجات اقتصاد ایران غیر از بازگشت از این نسخه نئولیبرال، یا آدرس غلط است، یا آب در هاون کوبیدن. اهمیت سفره این مردم از مرز این سرزمین کمتر نیست. حتما ارزش جان دادن را هم دارد و ما تا پای جان برای اصلاح این سیاست خواهیم کوشید.
@syjebraily