قسمت نخست مقدمه از نوای غریبانه‌ی استغاثه‌ی امام حسین (ع)، سال‌ها و قرن‌ها می‌گذرد، اما انعکاس آن را می‌توان در لحظه لحظه‌ی تاریخ به گوش جان شنید، این فریاد نه تنها رو به خاموشی و افول نگذاشته، بلکه هر روز رساتر و پرصلابت تر، خروش و جوشش آزادگان عالم را افزوده است. گویا امام حسین (ع) سال‌ها و قرن‌ها چشم به راه دوخته و به انتظار نشسته است; تا امام عصر (عج) ندایش را پاسخ گوید; پرچم بر زمین مانده‌اش را به دوش گیرد; داغ‌های کهنه‌اش را التیام بخشد و آرمان‌های بلندش را لباس تحقق بپوشاند. روز ظهور، هنگام پاسخ به استغاثه‌ی مظلومانه‌ی امام حسین (ع) است و حضرت مهدی (عج) پاسخ دهنده‌ی آن. در این گستره‌ی بی انتها و افق‌های دور آن، کسی به خروش و التهاب فرزندش که برای رسیدن آن روز، گذر آرام آرام و جانکاه لحظه‌ها را به تماشا می‌نشیند و روزها و سال‌ها را با چشمان منتظرش بدرقه می‌کند وجود ندارد. به راستی چه رمزی مُهر سکوت بر لبان بسته و چه سری در این میان رخ پنهان کرده است؟ چرا یاد امام حسین (ع) همیشه و همه جا، همراه و هم پای یاد حضرت مهدی (ع) است؟ چرا هر جا سخن از حسین (ع) است، نام حضرت مهدی (ع) نیز رخ می‌گشاید؟ چرا عاشورا روز «ظهور» است و یاد حسین (ع) آغازین کلام مهدی علیه السلام...؟ پایان قسمت نخست ادامه دارد . . . در قسمت‌های بعد، این بحث را در چهار بخش دنبال می‌کنیم: 1-همراه با قرآن، 2- همراه با روایات، 3- ادعیه و زیارات، 4- تشرفات. ✅ تعجیل در ظهور مظلوم‌ترین امام، مهدی (عج): صلوات با ذکر فرج @mahdibia3 👆👆👆