البة امامت امام حسین (ع) را پیامبر اکرم (ص) و امیر مؤمنان (ع) از قبل پیش گویی و به آن توصیه کرده بودند . (7)  امام حسین (ع) پس از شهادت امام حسن (ع) ، نسبت به صلحی که وی با معاویه منعقد کرده بود ، پای بند ماند و در صدد ابطال آن بر نیامد ، ولیکن در برابر رفتار و کارهای ناپسند معاویه و جنایت های پنهان و آشکار وی ساکت نمی نشست و اعتراضات و انتقاداتش را به گوش آن فریب کار زمانه می رسانید .  ولی پس از هلاکت معاویه ، از بیعت با فرزند ناصالح و جنایت کارش یزید امتناع ورزید و قیام بزرگ کربلا را به وجود آورد و سرانجام در سرزمین تفتیده کربلا به همراه هفتاد و دوتن از بستگان و یارانش در روز دهم ( عاشورا)ماه محرم سال 61 هجری قمری ، در پنجاه و شش ونیم سالگی ، مظلومانه و غریبانه به شهادت رسید .(8) 📚منابع   1_ الکافی، ج1، ص 464، ح4  2_ بحارالانوار، ج43، ص 243  3_ نک: مقاتل الطالبیین، ص 51؛ مناقب آل ابی طالب، ج3، ص 240؛ بحارالانوار، ج91، ص 193 و ج 34، ص 237؛ الارشاد، ص 368؛ تاج الموالید، ص28 ؛ منتهی الآمال، ج1، ص 280  4_ بحارالانوار، ج34، ص 237؛ الاقبال بالأعمال الحسنه، ج3، ص 303  5_ بحارالانوار، ج34، ص 237؛ کشف الغمة، ج2، ص 171  6_ بحارالانوار، ج35، ص405  7_ تاج الموالید، ص29  8_ نک : تاج الموالید، ص28 ؛ المستجاد، ص152 ؛ الإرشاد، ص 368؛ کشف الغمة، ج2، ص 170 ✍سید تقی واردی. ۲۳ بهمن ۱۴۰۲