در آغاز ماه مهر ۱۴۰۴، وقتی رهبر انقلاب با ملت ایران سخن گفتند، آنچه بیش از هر چیز برجسته شد، پیام همدلی، اعتماد به توان داخلی و تأکید بر عزت و اقتدار ملی بود. اگرچه شعار مقاومت همواره در ادبیات سیاسی ایرانیان جاری بوده است، اما سخن این بار با تأکید بر «قوی شدن در همه عرصهها» و «اتحاد ملی پایدار» رنگی متفاوت یافت.
چالش بزرگ این است که آیا این گفتمان میتواند در عرصه عمل هم پیاده شود؟ آیا در شرایطی که تحریمها و فشار اقتصادی فشرده هستند، شعار مقاومت، خود به سنگینی بار اقتصادی مردم افزوده نخواهد شد؟
پاسخ میتواند در تلفیق اقتدار و تعامل هوشمند نهفته باشد؛ یعنی نه تسلیم فشار، نه انزوای مطلق. اگر دولت و نظام بتوانند سیاستهایی را انتخاب کنند که هم مانع فشار خارجی شود و هم سفره مردم را مدیریت کند، آنگاه سخن ۱ مهر به نقطه عطفی در حافظه سیاسی و اجتماعی ایران تبدیل خواهد شد.
✍ مهدی رضاوش