🌴 #قسمت_بیست_و_ششم: شروع جنگ🌴 🌸راوی: تقی مسگرها صبح روز دوشنبه سی و يكم شهريور 1359 بود. ابراهيم و برادرش را ديدم. مشغول اثاث كشی بودند. ســلام كردم وگفتم: امروز عصر قاســم با يك ماشــين تــداركات ميره كردستان ما هم همراهش هستيم. با تعجب پرســيد: خبريه؟! گفتم: ممكنه دوباره درگيری بشــه. جواب داد: باشه اگر شد من هم ميام. ظهر همان روز با حمله هواپيماهای عراق جنگ شروع شد. همه در خيابان به سمت آسمان نگاه می‌كردند. ســاعت 4 عصر، سر خيابان بوديم. قاسم تشــكری با يك جيپ آهو، پر از ّمدل هم بود. من هم سوار شدم. با وسايل تداركاتي آمد. موقع حركت ابراهيم هم رسيد و سوار شد. گفتم: داش ابرام مگه اثاث كشي نداشتيد؟! گفت: اثاث‌ها رو گذاشتيم خونه جديد و اومدم. روز دوم جنگ بود. قبل از ظهر با ســختی بســيار و عبــور از چندين جاده خاكي رسيديم سرپل ذهاب. هيچ‌كس نميتوانست آن‌چه را ميبيند باور كند. مردم دسته‌دسته از شهر فرار ميكردند. از داخل شهر صداي انفجار گلوله‌هاي توپ و خمپاره شنيده ميشد. مانــده بوديم چه كنيم. در ورودي شــهر از يك گردنه رد شــديم. از دور بچه‌هاي ســپاه را ديديم كه دســت تكان ميدادند! گفتم: قاسم، بچه‌ها اشاره ميكنند كه سريع‌تر بياييد! يك‌دفعه ابراهيم گفت: اون‌جا رو! بعد سمت مقابل را نشان داد. از پشت تپه تانك‌هاي عراقي كاملاً پيدا بود. مرتب شليك ميكردند. چند گلوله به اطراف ماشين اصابت كرد. ولي خداراشكر به خير گذشت. از گردنه رد شديم. يكي از بچه‌هاي سپاه جلو آمد و گفت: شما كي هستيد!؟ من مرتب اشاره ميكردم كه نياييد، اما شما گاز ميداديد! قاسم پرسيد: اين‌جا چه خبره؟ فرمانده كيه؟! آن رزمنده هم جواب داد: آقاي بروجردي تو شهر پيش بچه‌هاست. امروز صبح عراقي‌ها بيشتر شهر را گرفته بودند. اما با حمله بچه‌ها عقب رفتند. حركــت كرديم و رفتيم داخل شــهر، در يك جاي امن ماشــين را پارك كرديم. قاسم، همان جا دو ركعت نماز خواند! ابراهيم جلو رفت و باتعجب پرســيد: قاســم، اين نماز چي بود؟! قاسم هم خيلي باآرامش گفت: تو كردســتان هميشــه از خدا می‌خواســتم كه وقتی با دشــمنان اســلام و انقلاب می‌جنگم اسير يا معلول نشــم. اما اين دفعه از خدا خواستم كه شهادت رو نصيبم كنه! ديگه تحمل دنيا رو ندارم! ابراهيــم خيلي دقيق به حرف‌هاي او گــوش ميكرد. بعد با هم رفتيم پيش محمد بروجردي، ايشان از قبل قاسم را ميشناخت. خيلي خوش‌حال شد. بعد از كمي صحبت، جائي را به ما نشان داد و گفت: دو گردان سرباز آن‌ طرف رفتند و فرمانده ندارند. قاسم جان، برو ببين ميتوني اون‌ها رو بياري تو شهر. با هم رفتيم. آن‌جا پر از ســرباز بود. همه مســلح و آماده، ولي خيلي ترسيده بودند. اصلاً آمادگي چنين حمله‌ای را از طرف عراق نداشتند. قاسم و ابراهيم جلو رفتند و شروع به صحبت كردند. طوري با آن‌ها حرف زدند كه خيلي از آن‌ها غيرتي شدند. َ آخر صحبتها هم گفتند: هر كي مرده و غيرت داره و نميخواد دست اين بعثي‌ها به ناموسش برسه با ما بياد. سخنان آن‌ها باعث شد كه تقريبا همه سربازها حركت كردند. قاسم نيروها را آرايش داد و وارد شهر شديم. شروع كرديم به سنگربندي. چند نفر از سربازها گفتند: ما توپ 106 هم داريم. قاسم هم منطقه خوبي را پيدا كرد و نشان داد. توپ‌ها را به آن‌جا انتقال دادند و شروع به شليک کردند. با شــليک چند گلوله توپ، تانك‌هاي عراقي عقب رفتند و پشــت مواضع مستقر شدند. بچه‌هاي ما خيلي روحيه گرفتند. غروب روز دوم جنگ بود. قاســم خانه‌اي را به عنوان مقر انتخاب كرد كه به ســنگر سربازها نزديكتر باشد. بعد به من گفت: برو به ابراهيم بگو بيا دعاي توسل بخوانيم. شب چهارشنبه بود. من راه افتادم و قاسم مشغول نمازمغرب شد. هنوز زياد دور نشــده بودم كه يك گلوله خمپاره جلوي درب همان خانه منفجر شــد. گفتم: خداراشكر قاسم رفت تو اتاق. اما با اين حال برگشتم. ابراهيم هم كه صداي انفجار را شنيده بود سريع به طرف ما آمد.