امام صادق علیْهِ السَّلام به یکی از شاگردان خاص خود به نام « مفضّل بن عمر» در ذیل روایتی در احوالات زمان رجعت چنین فرمودند : «... سپس امام حسین علیْهِ السَّلام در حالی که به خونش رنگین است همراه سایر شهیدان کربلا ظاهر می‌شوند، هنگامی که رسول خدا صَلَّی اللهُ عَلَیهِ وَ آله وَ سَلَّم او را با آن وضع می‌نگرد گریه می‌کند، اهل آسمانها و زمین از گریه او می‌گریند... در جانب راست امام حسین علیْهِ السَّلام حضرت حمزه علیْهِ السَّلام، و در طرف چپ او حضرت جعفر طیار علیْهِ السَّلام حرکت می‌کنند. در این هنگام حضرت خدیجه علیهَاالسَّلام می‌آید در حالی که محسن (فرزند شهید حضرت فاطمه علیهَاالسَّلام) را در آغوش گرفته، و همراه با فاطمه بنت اسد علیهَاالسَّلام (مادر امام امیر مؤمنان علی علیْهِ السَّلام) می‌آیند و بلند بلند گریه می‌کنند، حضرت زهرا علیهَاالسَّلام مادر محسن علیْهِ السَّلام پشت سر آنها می‌آید و فریاد می‌زند : ( *هذا یَوْمُکُمْ الّذِی کُنْتُمْ تُوعَدُونَ* ) (سورۀ انبیاء، آیه ۱۰۳) این همان روزی است که به شما وعده داده می‌شد ؛ آنگاه امام صادق علیْهِ السَّلام گریه کرد، به طوری که محاسنش از اشک چشمش خیس شد، مفضل نیز گریه طولانی نمود... 📜 بحارالأنوار، محمّدباقر مجلسی، ج ۵۳، ص ۲۳ .