الگوی دینی اوقات فراغت (با رویکرد راهبردی) برنامه‌ریزی برای دستیابی به اوقات فراغت مطلوب، به‌سبب تحولات اجتماعی و فرهنگی در گذر زمان و ورود ابزارهای نوین ارتباطی، گسترش تکنولوژی و سبک زندگی ماشینی، اجتناب ناپذیر است و بیشتر کشورهای جهان برای دستیابی به الگوهایی در گذران بهتر فراغت مردم جامعه خود می‌کوشند. با وجود این، بسیاری از تفریح‌های انحرافی بر اثر کمبود امکانات تفریحی، ناآگاهی، بی‌توجهی به آموزه‌های دینی، نداشتن برنامه‌ریزی و اجرای نادرست سیاست‌های اجتماعی در ایران رواج یافته و چه بسا پایه‌های کج‌روی را فراهم می‌کند. نهاد فراغت در جامعۀ ایرانی، سه مسئلۀ اساسی دارد: الف) کوتاه‌بودن چتر پوششی نهاد فراغت و توزیع ناعادلانۀ آن؛ ب) کیفیت فعالیت‌های فراغتی و بی‌توجهی به خرده‌فرهنگ‌ها در زمینۀ نهاد فراغت؛ ج) ناآگاهی و بی‌توجهی به مصادیق و معیارهای دینی. فراغت را می‌توان از ابعاد مختلفی تحلیل کرد. یکی از مهم‌ترین رویکردهایی که باید در برنامه‌ریزی اوقات فراغت در نظر گرفت، نگرش دینی به آن است؛ درحالی‌که متأسفانه نظام مدیریتی کشور توجه کمتری به آن، نسبت به سایر ابعاد مربوط به اوقات فراغت دارد و این موضوع، چالش‌های مختلفی را به جامعۀ ایران تحمیل کرده است؛ بنابراین در این کتاب، تلاش شده است علاوه بر بررسی و تبیین اوقات فراغت مطلوب از منظر دین، حل استراتژیک این مسئلۀ فرهنگی را با نگرشی راهبردی همراه شرح وظایف نهادها و مسئولان مرتبط هدف قرار دهد. #فرهنگ_دینی @maks_e_andisheh maks-andishe.com