نحــــــــــوه شهــــــــــادت : عشق سید به اهل بیت (ع)فقط به روزهای شهادت آنان خلاصه نمی شد،بلکه او در ایام میلاد ائمه معصومین علیهم السلام و اعیاد مذهبی نیز در کنار هیات به برگزاری مراسم پرداخته و مصداق کامل «یفرحون لفرحنا و یحزنون لحزننا » بود.شعبان سال 1417ه.ق (دی ماه 1375ه.ش)فرارسیده بود و سیدمجتبی که با به جا آوردن اعمال ماه رجب آمادگی حضوردر این ماه را پیدا کرده بود،حال خوشی داشت واین از کلام دلربایش در مداحی ها نمایان بود. اما افسوس و صدافسوس که با تقدیر الهی نمی توان پنجه درافکند.آری دعاهای خالصانه ی مجتبی براین همه سوز و گداز دوستان و بستگان او فائق آمد و عاقبت آن سرباز رشید اسلام و آن بلبل خوش الحان آستان اهل بیت عصمت و طهارت و آن زائر کوچه های مدینه در شامگاه یازدهم دی ماه 1375 ندای ارجعی را لبیک گفت و به فوز عظیم شهادت نائل آمد. حاج سید مجتبی علمدار در اوایل دی ماه سال ۱۳۷۵ به دلیل جراحت شیمیایی روانه بیمارستان شد و بعد از یک هفته بی هوشی کامل هنگام اذان مغرب روز یازدهم دی ماه نماز عشق را با اذان ملکوتیان قامت بست و به یاران شهیدش پیوست. پیکر مطهر او درقطعه شهدای آرامگاه «ملامجدالدین»ساری به خاک سپرده شدو هم اکنون که حدود پانزده سال ازپرواز آن روح آسمانی می گذرد،کمتر روزی را می توان یافت که پروانه های عاشق درمزار او گرد نیایند وعقده دل با او نگشایند. ادامــــــه دارد... #سید_مجتبی_علمدار گـــروه جهـــادی مـــکـــتب الـــزهرا ‹س› 🏴|@maktab_al_zahra_313