بی تفاوتی نوعی «بیماری اجتماعی» به شمار می آید. همانگونه که در نقطه مقابل آن، هر گونه اعتنا و نوع دوستی در حیات فردی و اجتماعی، نشانه پویایی و سلامت اجتماعی است. بی تفاوتی اجتماعی به معنای بی علاقگی، دلمردگی، بی عاطفگی و بی احساسی، حالتی است که فرد به طور آگاهانه و یا نا آگاهانه نسبت به مسائل محیطی، انسانی و هیجانی حیات اجتماعی خود، دچار بی علاقگی و بی اعتنایی می گردد. جامعه شناسان عواملی همچون رشد صنعت و تکنولوژی، وابستگی های قومی، نژادی، زبانی، تفاوت های فرهنگی و افزایش مشغلات زندگی، شهرنشینی، تغییرخرده فرهنگ ها، فردگرایی، کاهش مهربانی در سطح جامعه، تغییر سبک زندگی، تغییر در نوع روابط اجتماعی، رسانه و شبکه های اجتماعی، کاهش مدارای اجتماعی، احساس درماندگی، شغل و میزان درآمد افراد، میزان و سطح برخورداری از آموزش، رویکرد شخصی افراد به زندگی و کم رنگ شدن اعتقادات مذهبی در زندگی افراد را در بروز بی تفاوتی اجتماعی موثر قلمداد می کنند. #مکتب_شهید_سلیمانی_اراک @maktab_shahid_soleimani_Arak