⭕️. یکی از دوستان نقل می‌کرد: من به سفر حجی رفتم و عیال را با 4، 5 بچه تنها گذاشته بودم. عیال هم از شلوغ کردنِ بچه ها اذیت شده بود، و در همان ایام حج تماس می‌گرفت و اظهار نارضایتی می‌کرد و از اذیتهای بچه ها شکایت می‌کرد. اما پس از مدتی دیگر اظهار نارضایتی نمی‌کرد بلکه رضایت داشت و احساس مسرّت می‌کرد و می‌گفت: «در حج که هستی در فکر ما نباش؛ در فکر خود باش و به خود بپرداز.» 🔹وقتی از حج مراجعت کردم سوال کردم که: «چه شد که اول ناراضی بودی و گله و شکایت داشتی ولی بعد رفتارت عوض شد؟!» گفت: «من مرحوم علامه طهرانی را در خواب دیدم و نزد ایشان شکایت و گله کردم که الان شوهرم رفته و به چه نعمتها و ثوابهایی می‌رسد؛ طواف می‌کند و نماز می‌خواند اما ما در اینجا نشسته ایم و با این بچه ها سر و کله می‌زنیم و اینها را پرستاری می‌کنیم؛‌ نه نمازی نه عبادتی.» 🔹مرحوم علامه طهرانی در پاسخ فرمودند: «قوانین آن عالم با این دنیا تفاوت دارد. بدان که در عوضِ این پرستاری و تربیتی که خداوند بر عهدۂ تو گذاشته است و به آن اشتغال داری و خود را محروم می‌بینی، به عددِ هر ثوابی که خداوند به شوهر حاجیِ تو می‌دهد به همان مقدار در پروندۂ تو می‌نویسد.» 🔹یعنی شوهر طواف می‌کند و در عرفات و منی می‌رود و سعی بین صفا و مروه می‌نماید و زیارت پیغمبر و ائمه بقیع می‌رود، گویا عیال او رفته است و این اعمال را انجام داده است. چون حساب دقیق است و خداوند هم ظالم نیست و با کسی هم رابطه ندارد. در آنجا رابطۂ زن و شوهر با خدا یکی است . تکلیف او رفتن به حج است و تکلیف زن در این موقعیت، رسیدگی به بچه ها؛ لذا همان ثواب را به او می‌دهند. 🎙. حضرت آیة اللَه سید محمد محسن حسینی طهرانی، قدّس الله سرّه 🔉. ؛ جلسه 16 @maktabe_vahy 🌸.🌸.🌸.🌸