⛔️ «طرَب‌انگیزبودن» معیار حرمت موسیقی نیست! حضرت آیت‌الله العظمی خامنه‌ای (مدّظلّه‌العالی) در مباحث خارج‌فقه غنا، تصریح میفرمایند که «طرب‌آور بودن» نمیتواند معیاری برای صدق عنوان «لهو» و حرمت موسیقی باشد: 🔹 معیارقراردادنِ «طرب‌انگيز بودن» برای حرمت موسیقی، به نظر ما از آن حرفهاى عجيب است! همچنانکه در كلمات بعضى از بزرگان هم گذشت كه به اشتباه بودن اين حرف اشاره كرده‌اند. ❗️هيچ دليلى نداريم بر اينكه صدا اگر طرب‌انگيز شد، حرام است. طرب چيست‌؟ طرب آن حالت خفّتى است كه انسان پيدا ميكند، چه در حال سرور، چه در حال حزن. 🔻 فرض بفرماييد كه يك روضه‌خوانى روضه‌اى ميخواند، انسان از حال طبيعى خودش خارج ميشود، ازبس اين روضه سوزناك است، انسان بى‌اختيار خودش را ميزند مثلاً. اين، همان طَرَب است. يا يك نفرى لطيفه‌اى تعريف ميكند، حرف زيبايى، خوشمزه‌اى ميزند، انسان از خود بى‌خود ميشود، ميخندد. طرب معنايش اين است. دليلى بر حرمت اين‌گونه موارد نداريم. 🔹 نه خود اين طرب حرام است، نه به‌طريق‌اولى صوتى كه چنين حالتى را ايجاد كند، حرام است. دليلى بر اين معنا در روايات نداريم، در روايات لفظ مُطرب وجود ندارد. پس طرب‌انگيز بودن جزو معيارهاى حرمت نيست. ⁉️ پس آنها به چه دلیل این را معیار دانسته‌اند؟ به نظر ما يك اشتباهى از سوی بعضی فقها در اينجا صورت گرفته است؛ چون در كلمات لغويّين در معنای غناء، «صوت المُطَرَّب» هست، نه «مُطرِب به‌معناى طرب‌انگيز بودن». «مُطَرَّب» يعنى «مُرَجَّع»، يعنى تحرير صوت كه از مقوّمات غناء است. [امّا] تطريب را بعضى [از فقها] به‌معناى ايجاد طرب دانسته‌اند، درحالى‌كه تطريب به‌معناى ترجيع است. و اين، مقوّمِ صدق عنوان غناء به‌معناى لغوىِ آن است، نه اينكه از مناطات حرمت باشد. اصلاً مسئله‌ى طرب ربطى به حرمت ندارد. 📖 کتاب «غناء و موسیقی» ، ص ۴۵۵ و ۴۶۸ @Maktabkhaaneh