⚜ *روايت امام عسکری(عليه السلام)پیرامون امامت و غیبت حضرت مهدی(علیه السلام)* ⚜
✳ احمد بن اسحاق نقل می کند:
بر امام حسن عسكرى(عليه السلام)وارد شدم و مى خواستم از جانشين پس از وى پرسش كنم.
▪️ ایشان آغاز سخن كرد و فرمود:
اى احمد بن اسحاق خداى تعالى از زمان آدم (عليه السلام)زمين را خالى از حجّت نگذاشته است و تا روز قيامت نيز خالى از حجّت نخواهد گذاشت،به واسطه اوست كه بلا را از اهل زمين دفع مى كند و به خاطر اوست كه باران مى فرستد و بركات زمين را بيرون مى آورد.
🔹عرض کردم :
اى فرزند رسول خدا امام و جانشين پس از شما كيست؟
▪️حضرت شتابان برخاست و داخل خانه شد و سپس برگشت در حالى كه بر شانه اش كودكى سه ساله بود كه صورتش مانند ماه شب چهارده مى درخشيد.
🔹فرمود:اى احمد بن اسحاق اگر نزد خداى تعالى و حجّت هاى او گرامى نبودى اين فرزندم را به تو نمى نمودم،او همنام و هم كنيه رسول خدا(صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم) است،كسى است كه زمين را پر از عدل و داد مى كند،همچنان كه پر از ظلم و جور شده باشد.
🔽 اى احمد بن اسحاق! مَثَل او در اين امّت مثل خضر و ذو القرنين است،او غيبتى طولانى خواهد داشت كه هيچ كس در آن نجات نمى يابد مگر كسى كه خداى تعالى او را در اعتقاد به امامت ثابت بدارد و در دعاء به تعجيل فرج موفّق سازد.
🔹احمد بن اسحاق می گويد،
عرض کردم:
اى مولاى من آيا نشانه اى هست كه قلبم بدان مطمئن شود؟
▪️آن كودک به زبان عربى فصيح به سخن درآمد و فرمودند:
💠«أنا بقيّة اللَّه في أرضه و المنتقم من أعدائه»💠
سپس فرمودند:
اى احمد بن اسحاق!پس از مشاهده جستجوى نشانه مكن!
🔹احمد بن اسحاق می گويد:
من شاد و خرّم بيرون آمدم و فرداى آن روز به نزد امام عسكرى(عليه السّلام)بازگشتم و عرض کردم:
اى فرزند رسول خدا!شادى من به واسطه منّتى كه بر من نهاديد بسيار است،بفرمایيد آن سنّتى كه از خضر و ذو القرنين دارد چيست؟
▪️فرمودند:
اى احمد!غيبت طولانى.
🔹عرض کردم:
اى فرزند رسول خدا!آيا غيبت او به طول خواهد انجاميد؟
▪️فرمودند:به خدا سوگند چنين است تا به حدّی كه اكثر معتقدين به او بازگردند و باقى نماند مگر كسى كه خداى تعالى عهد و پيمان ولايت ما را از او گرفته و ايمان را در دلش نگاشته و با روحى از جانب خود مؤيّد كرده باشد.
🔽 اى احمد بن اسحاق! اين امرى از امر الهى و سرّى از سرّ ربوبى و غيبى از غيب پروردگار است،آنچه به تو عطا كردم بگير و پنهان كن و از شاكرين باش تا فردا با ما در علّيّين باشى.
📗منبع:
کمال الدین/جلد۲/باب۳۸