پیام‌های سورۀ انفال- آیۀ ۲۷: ۱. خیانت، با ایمان سازگار نیست. لازمۀ ایمان، امانت ‏داری است. «یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لا تَخُونُوا» ۲. گاهی یک اشاره به سود دشمن، خیانت است. (با توجّه به شأن نزول اوّل) ۳. افشای اسرار نظامی، خیانتی زشت است. (با توجّه شأن نزول دوّم آیه) ۴. خیانت به پیامبر، خیانت به خداوند است. «لا تَخُونُوا اللَّهَ وَ الرَّسُولَ» («لا تَخُونُوا» در مورد خدا و پیامبر با هم آمده و در مورد سایر مردم باز تکرار شده است.) ۵. خیانت به خدا و رسول، خیانت به خود است و زیان آن به خود انسان باز می‌گردد. «لا تَخُونُوا اللَّهَ وَ الرَّسُولَ وَ تَخُونُوا أَماناتِکُمْ» (طبق این معنی که با ظاهر آیه سازگار است، تقدیر گرفتن کلمۀ «لا» در «تَخُونُوا أَماناتِکُمْ»، نیازی نیست.) ۶. امانت مردم به منزلۀ امانت خود ما و خیانت به آن خیانت به خودمان است. «لا تَخُونُوا» «تَخُونُوا أَماناتِکُمْ» ۷. خیانت، فطرتاً زشت و محکوم است. «وَ أَنْتُمْ تَعْلَمُونَ» ۸. خیانت‌‏های آگاهانه، خطرناک است. «وَ تَخُونُوا أَماناتِکُمْ وَ أَنْتُمْ تَعْلَمُونَ» (هم به زشتی خیانت آگاهید و هم پیامدهای بد آن را می‌‏دانید)