رشید‌الدین ابوالفضل میبدی نگارش «کشف الاسرار و عدة الابرار»، را در اوایل سال قمری۵۲۰ قمری آغاز کرده است. این اثر بزرگ‌ترین و حجیم‌ترین کتب تفسیری است که بر طریقه عرفانی و مشرب صوفیانه نوشته شده و ضمن برخورداری از حلاوت زبان فارسی، دربردارنده نکات جالب عرفانی، تفسیری، تاریخی و ادبی است.
نکات قابل توجه در رابطه با فضایل آل پیامبر (ع) در این تفسیر به چشم می‌خورد؛ به عنوان نمونه، ماجرای مباهله پیامبر (ص) و اصحاب کساء با ترسایان نجران، عقد اخوت میان حضرت رسول (ص) و امیرمؤمنان (ع) در مدینه و پس از برقراری برادری بین مهاجران و انصار، ولایت امیرمؤمنان (ع) بر مؤمنان در آیه ۵۵ مائده، نزول آیه نجوا در حق حضرت امیر (ع)، نقش حضرت در فتح خیبر و ناکارآمدی ابوبکر و عمر و فضایل حضرت صدیقه طاهره و امام حسن و امام حسین (ع).
او در جایی نوشته: «علی مرتضی، ابن‌عم مصطفی، شوهر خاتون قیامت، فاطمه زهرا که خلافت را حارس بود و اولیا را صدر و بدر بود ... رقیب عصمت و نبوت بود، عنصر علم و حکمت بود، اخلاص و صدق و یقین و توکل و تقوی و ورع شعار و دثار وی بود، حیدر کرار بود، صاحب ذو الفقار بود، سید مهاجر و انصار بود.
این تفسیر نشان می‌دهد که قبل از استقرار دولت صفویه و رسمیت تشیع در ایران، گرایش به اهل‌بیت (ع) در میان مردم خطه دارالعباده به طور عمیقی وجود داشته و علمای اهل‌سنت نیز ناچار از پذیرش این واقعیت بوده‌اند.
@maosya