‍🗯 #تامل_مهدوی ۱۷ 😔 شاید گفتن از غربت امام عصر کمی عجیب و غریب به نظر برسد! احتمالاً برخی خواهند پرسید: مگر امام زمان (ع) هم غریب است؟ چرا که ما به طور معمول، از غربت سایر ائمه (ع) مطالب زیادی شنیده و می شنویم. 🖤 مولای متّقیان حضرت علی (ع) را به حق، اول مظلوم عالم می دانیم. 🖤 هر ساله در ایّام فاطمیّه، به یاد مصائب و مظلومیّت حضرت زهرا (ع) اشک ماتم می ریزیم و باید هم این گونه باشد. 🖤 به هر مناسبت و در هر مصیبتی، بر مظلومیّت حضرت سیّد الشّهدا (ع) و اهل بیت مکرّمش می گرییم و باید بگرییم. 🖤 شنیدن نام قبرستان بقیع، غم و اندوه را بر دل های مان می نشاند. 🖤 بر غربت امام موسی بن جعفر (ع) در سیاه چال های بغداد اشک غم از دیدگان جاری می کنیم. 🖤 با تمام وجود، امام رضا (ع) را «غریب الغرباء» می خوانیم. 🖤 امام دهم و یازدهم را «عسکریین» لقب داده ایم؛ حاکی از آن که این دو پیشوا تمام عمر را در پادگان خلفای عبّاسی محصور و تحت نظر بودند و مگر مظلومیتی بالاتر از این قابل تصوّر است؟ 😭 ... اما به غربت امام زمان (ع) کم تر اندیشیده یا اصلاً فکر نکرده ایم و این خود، اولین بیت از این مثنوی «هفتاد من کاغذ» است. ناآگاهی از غربت اما عصر (ع) یا باور نداشتن غربت آن جناب یا غفلت از این غربت، اولین وجه از «غریبی» امام زمان (ع) است. 😫 این شکایت را به کجا بریم که نه تنها بی خبران دور از آبادی، حتّی برخی مومنان و مقدّسان نیز شنیدن از غربت حضرت بقیة الله (ع) را تاب ندارند؟! خدایا! عجب حجاب ضخیمی؟ چه غربت عجیبی؟! 👤 #علی_هراتیان 📚 برگرفته از کتاب ۱۲ قرن غربت 🆔 @Marefate_Mahdavi