۱- آوارگى از وطن روشن ‏ترین نمونه مظلومیّت است. «ظُلموا ... الّذین اُخرجوا» ۲- علاقه به وطن، حقّ طبیعى انسان و اخراج از وطن، سلب این حقّ و سبب ظلم است. «اُخرجوا من دیارهم» ۳- در قرآن، تبعید مفسدین ‏فى ‏الارض حقّ وتبعید مؤمنان ناحقّ است. «بغیرحقّ» ۴- دیندارى، سختى و ناگوارى دارد. «اُخرجوا... الاّ أن یقولوا ربّنا اللّه» ۵ - مؤمنان، وسیله‏ى تحقّق اراده‏ الهى‏ اند. «دَفعُ اللّه النّاس بعضهم ببعض» (دفاع از خداوند است ولى بدست مؤمنین) ۶- براى حفظ مراکز دینى، گاهى باید خون داد. «دَفعُ اللّه النّاس بعضهم ببعض ...» ۷- آنچه مهم است، دفاع از حریم مساجد است، خواه با جنگ باشد و خواه با قلم و بیان و یا برنامه‏ هاى دیگر. «دَفعُ اللّه...» ۸ - مهم ‏ترین برنامه‏ دشمن، نابودى مراکز دینى بیدار کننده است. «لَهُدّمت» (معابد، نشانه‏ حضور دین در جامعه است). ۹- نام عبادتگاه مهم نیست، کفّار و متجاوزین با یاد خدا و راه او به هر شکل و در هر کجا که باشد مخالفند. «صَوامع - بِیَع - صَلَوات - مساجد» ۱۰- یاد خدا هدف اصلى و روح اعمال در مراکز دینى است. «یُذکر فیها اسم اللّه» ۱۱- مساجدى مورد ستایش قرآن است که در آنها از خداوند بسیار یاد شود و به حداقل اکتفا نشود. «کثیراً» (در هر مکانى که بیشتر یاد او شود، مقدّس‏تر است) ۱۲- امداد و نصرت الهى، بعد از حرکت و تلاش ماست. «لیَنصُرَنّ اللّه مَن ینصره»