🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸
برگردنگاه‌کن
پارت227
من هم از فرصت استفاده کردم و شماره‌ی ساره را گرفتم.
خیلی طول کشید تا گوشی را بردارد.
با صدای دورگه‌ای گفت:
–الو، تلما! اگه زنگ زدی در مورد اون پیامم بپرسی، من پاکش کردم. فراموشش کن.
صدای گریه‌ی بچه‌هایش اجازه نمی‌داد واضح صدایش را بشنوم.
نگران پرسیدم:
–چرا صدات این جوریه؟ بچه‌ها چرا گریه می کنن؟ اصلا کجایی؟
ناله کرد.
–کجا می‌خواستی باشم؟ تو این خراب شده‌ام دیگه، از سر درد دارم می میرم. چندتام قرص خوردم، انگار نه انگار.
این بچه‌ها از گرسنگی دارن گریه می‌کنن، نمی‌تونم بلند شم براشون غذا درست کنم. باباشونم معلوم نیست کدوم گوریه، تلفنش رو جواب نمی ده.
با ناراحتی پرسیدم:
–مگه هلما پیشت نیست؟
–نه بابا، بعد از کلاس من رو رسوند و رفت دیگه. الانم بهش زنگ زدم میگم حالم دوباره بد شده، میگه طبیعیه، باید موجودات اُرگانیک از بدنت بیان بیرون. این کار با درده. ولی دو سه ماهه دیگه تموم میشه.
کلافه گفتم:
–ول کن ساره، این چرت و پرتا چیه میگی؟ می خوای بیام کمکت، پیش بچه‌ها بمونم؟
–دستت درد نکنه، فقط بیا این بچه‌ها رو ساکت کن که اون قدر رو مخم هستن که گاهی یکی بهم میگه پاشو خفشون کن.
هینی کشیدم.
–دیوونه شدی؟ واقعا شیطون رفته تو جلدتا. یه دعایی، صلواتی چیزی بخون تا من بیام.
جمله‌ی آخرم را امیرزاده که تلفنش تمام شده بود شنید و سوالی نگاهم کرد.
من حرف های ساره را برایش تعریف کردم.
نفسش را بیرون داد.
–می‌بینید؟ این جور وقتا آدم میمونه چیکار کنه، اگه نره پیش دوستش میشه سنگدلی، اگر هم بره خواه ناخواه براش عواقب داره، پس چه بهتر که آدم همچین دوستی نداشته...
پریدم وسط حرفش.
–من حواسم هست خیالتون راحت باشه.
به خانه‌ی ساره که رسیدم شنیدم صدای جیغ بچه ها می‌آمد. با تمام قدرت شروع به کوبیدن در حیاط کردم.
صدای جیغ و داد کمتر شد و بعد از چند لحظه دختر کوچکش با چشم های گریان پشت در ظاهر شد. با دیدن من، او که همیشه غریبی می‌کرد عجیب بود که مثل گنجشکی که از دست گربه فرار کند پرید و پاهای مرا بغل کرد و با گریه گفت:
–مامان داداش رو می زنه.
بچه را بغل کردم و به سرعت وارد خانه شدم.
دیدم ساره گوشه‌ای نشسته و سرش را با دو دستش محکم گرفته و ناله می‌کند. چشم‌هایش از درد قرمز شده بودند.
پسرش هم گوشه‌ی دیگر در خودش جمع شده و آنقدر گریه کرده بود که رد اشک بر روی گونه‌هایش مانده بود.
ساره تا مرا دید بلندتر ناله کرد و به اتاق رفت.
من هم به اتاق رفتم و با عصبانیت گفتم:
–خجالت نمی‌کشی بچه‌ها رو می‌زنی؟
داد زد.
–همش زیر گوشم ونگ می زنن، هی میگم اعصاب ندارم انگار نه انگار، نمی فهمن.
آن قدر از دستش عصبانی بودم که دلم می‌خواست موهایش را بکنم.
ولی وقتی نگاهم به دخترش افتاد که نگران نگاهم می‌کرد منصرف شدم.
به آشپزخانه رفتم تا ببینم چیزی برای خوردن هست.
وقتی نگاهم به سینک ظرفشویی افتاد چیزی نمانده بود بالا بیاورم. انگار چند روز بود که ظرف ها شسته نشده بودند. همه جا کثیف بود حتی داخل یخچال بوی بدی می‌داد.
آشپزخانه خیلی کار داشت.
خوراکی هایی که در راه برای بچه‌ها خریده بودم را جلویشان گذاشتم
–بچه‌ها شما اینا رو بخورید تا من این جا رو تمیز کنم و بعد یه غذای خوشمزه براتون بپزم.
شروع به تمیز کاری کردم.
بعد از نیم ساعت امیرزاده زنگ زد. هر چه را دیده بودم برایش تعریف کردم.
با ناراحتی گفت:
✍#لیلافتحی‌پور
🌸🌸🌸🌸🌸🌸