شمیم شلمچه دلم را پُر می‌کند  صدایِ‌تان که درفضا می‌پیچد   [تو را باخدا چه عهدی بود که خاک تو سجده گاه یاران خمینی گشت... ] معادلات امّاره ام را برهم میزند و بسان خردسالی رام  بالایم می‌برد   تا عالَم شهدا   در میان ساختمان هایِ زخمی دوکوهه واین طبیعتِ آوای شماست  آنقدر آرام وسبک   عروج ات می‌دهد  وحجابِ میان دوعالَم را می‌شکافد که گویی تو نیز افق های معنویت را درک کرده‌ای وآیات آفرینش انسان را در وجودت محقق ساخته ای واز مرگ نمی‌ترسی گویا سال ها در تمنایِ حیاتِ عندَ ربّ  زیسته ای  وعقل معاش را شماتت کرده ای وعشق را ستایش  وحال عروج ونزول ملائِک  رااز گذرگاه روح ات به نظاره نشسته ای واین ردِ پایِ لختی هم نشینی با شماست  که دنیا را فرو می‌ریزد و در عالم مجردات مهمانت می  کند...  ریشه ات که در ناسوت گره خورده باشد  عقل معاش مجدد  برزمین گرم زمانه واژگون‌ات می‌سازد و روزانه های نفس گیر وطاقت فرسا از سر گرفته می‌شوند  کاش قطره اشکی از عاشقانه های میان شما و خدای تان بر خاکِ سردِ دلِ مانیز ببارد و مانیز وارث انبیاء شویم. آدم بدون عشق که انسان نمی‌شود ..‌. ۲۰ فروردین سالروز عروج شهید سید مرتضی آوینی