ابیات 3367 الی 3408
3367) یک مؤذن داشت بس آوازِ بَد / در میانِ کافرستان بانگ زد
3368) چند گفتندش : مگو بانگِ نماز / که شود جنگ و عداوت ها دراز
3369) او ستیزه کرد و بس بی احتراز / گفت در کافرسِتان بانگِ نماز
3370) خلق ، خایف شد ز فتنۀ عامّه ای / خود بیامد کافری با جامه ای
3371) شمع و حلوا با چنان جامۀ لطیف / هدیه آورد و بیامد چون اَلیف
3372) پُرس پُرسان کین مؤذن کو ؟ کجاست ؟ / که صلا و بانگِ او راحت فزاست
3373) هین چه راحت بود زآن آوازِ زشت ؟ / گفت کآوازش فتاد اندر کِنِشت
3374) دختری دارم لطیف و بس سنی / آرزو می بود او را مؤمنی
3375) هیچ این سودا نمی رفت از سرش / پندها می داد چندین کافرش
3376) در دلِ او مِهرِ ایمان رُسته بود / همچو مِجمَر بود این غم ، من چو عود
3377) در عذاب و درد و اِشکنجه بُدم / که بجنبد سلسلۀ او دَم به دَم
3378) هیچ چاره می ندانستم در آن / تا فرو خواند این مُؤذِّن آن اذان
3379) گفت دختر : چیست این مکروه بانگ ؟ / که بگوشم آمد این دو چاردانگ
3380) من همۀ عمر این چنین آوازِ زشت / هیچ نشنیدم درین دَیر و کِنِشت
3381) خواهرش گفتش که این بانگِ اذان / هست اِعلام و شِعارِ مؤمنان
3382) باورش نآمد ، بپرسید از دگر / آن دگر هم گفت : آری ای پدر
3383) چون یقین گشتش ، رُخِ او زرد شد / از مسلمانی دلِ او سرد شد
3384) باز رَستم من ز تشویش و عذاب / دوش خوش خُفتم در آن بی خوف خواب
3385) راحتم این بود از آوازِ او / هدیه آوردم به شُکر ، آن مرد کو ؟
3386) چون بدیدش ، گفت این هدیه پذیر / که مرا گشتی مُجیر و دستگیر
3387) آنچه کردی با من از احسان و بِرّ / بندۀ تو گشته ام من مُستمِر
3388) گر به مال و مِلک و ثروت فردمی / من دهانت را پُر از زَر کردمی