📍متن سخنرانی3⃣ انسانِ سالم وقتی با یک مریض مواجه می شود، تازه می فهمد که خداوند به او نعمت سلامتی داده است و باید شاکر باشد و از این نعمت بهره ببرد. آن فردی هم که سلامتی را ندارد، باید بابت این نداشتن شکر کند و از شرایط برای رشد استفاده کند. تعریف غلتی که از ابتلاء وجود دارد این است که فکر می کنیم فقط فقدان است که ابتلاء است… نه! اینطور نیست چه آن وقتی که آدم دارد و چه آن وقتی که ندارد هر دو ابتلاء است، قرآن می فرماید: فَأَمَّا الْإِنْسانُ إِذا مَا ابْتَلاهُ رَبُّهُ فَأَکْرَمَهُ وَ نَعَّمَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَکْرَمَنِ(فجر:۱۵) «اما انسان هر گاه که پروردگارش او را آزمایش کند و اکرام نماید و نعمت بخشد، گوید: پروردگارم مرا گرامی داشت» وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَیْهِ رِزْقَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَهَانَنِ (فجر:۱۶) «اما هر گاه که او را آزمایش کند و روزی را بر او تنگ گیرد، گوید: پروردگارم مرا خوار کرد.» یعنی خداوند انسان ها را یا مبتلاء به ثروت می کند یا مبتلاء به فقر. رشد جامعه در پر کردن این تفاوت هاست! دستور «انفاق» اینجاست که معنا پیدا می کند، انفاق یعنی پر کردن خلاء دیگران(البته انفاق فقط در مال نیست). درباره پر کردن خلاء ها خداوند در سوره ماعون به زیبایی بیان می کند که کسانی که به خلاء ها بی توجه اند اصلا دین را قبول ندارند: وَ یَمْنَعُونَ الْماعُونَ(ماعون:۷) «و دیگران را از ضروریات زندگی منع می کنند» میگوید کسانی که به احتیاجات دیگران بی توجه اند اینها تکذیب دین می کنند: أَرَأَیْتَ الَّذی یُکَذِّبُ بِالدِّینِ (ماعون:۱)