قسمت ۳۹
دریای چشمان سپهر آماده طوفان بود. با صدای بغض‌آلودش گفت:
- این همه جوون که این‌جا هستن، پدر و مادر ندارن بابا؟
پدر با شنیدن جواب سپهر ،
چند لحظه مکث کرد. انگار تکان خورده بود؛ اما باز هم کم نیاورد:
- پدر و مادر اونا اجازه دادن؛ اما من به تو اجازه نمی‌دم! ببینم، می‌خوام ببینم اصلا کدوم خری تو رو بدون رضایت‌نامه داره می‌بره جبهه؟
صدای پدر داشت کم‌کم بالا می‌رفت ،
و اطرافیان هم متوجهش می‌شدند. سپهر سعی کرد پدرش را آرام نگه دارد؛ اما از این که اثر انگشت شصت پایش را بجای اثر انگشت پدر در رضایت‌نامه نشانده حرفی نزد.
بازوی پدرش را گرفت ،
و با ملایمت به کناری کشید. نه وحید و نه حسین نفهمیدند چه به پدرش گفت؛
اما چند دقیقه بعد،
مادرش هم که گویا در ماشین نشسته بود آمد. سپهر مدتی هم برای مادرش حرف زد؛ او را در آغوش گرفت و دست در دست پدر، برگشت به سمت اتوبوس‌ها!
دهان وحید و حسین باز مانده بود! نمی‌دانستند سپهر در این چند دقیقه، در گوش پدر و مادرش چه وردی خوانده است که راضی شده‌اند؛
اما هرچه بود،
زبان سپهر و التماس‌هایش معجزه کرده بود. پدر سپهر آمد و فرمانده گروهانشان را پیدا کرد.
با تحکم گفت:
- این پسرم رو سالم می‌سپرم دست شما، سالم برش گردونین! وای به حالتون اگه بلایی سرش بیاد.
سپهر با شرمندگی فرمانده را نگاه کرد؛ فرمانده هم ماجرا را فهمید و لبخند زد:
- ما که کسی نیستیم، بسپاریدش به خدا. ان‌شاالله صحیح و سالم برمی‌گرده.
سپهر از شادی دستش را انداخت دور گردن پدر و صورتش را بوسید. حسین که حالا علت ترس سپهر را فهمیده بود، خجالت می‌کشید در چشمان سپهر نگاه کند.
از فکری که درباره سپهر از سرش گذشت شرمگین بود.
به خودش که آمد،
دید مقابل خانه ایستاده است. ساعت را نگاه کرد، از نیمه‌شب گذشته بود.
در را با کلید باز کرد ،
و پاورچین پاورچین سراغ یخچال رفت تا به غذای یخ کرده عطیه شبیخون بزند. یکی از کتلت‌ها را برداشت و لای نان گذاشت. کتلت عطیه، یخ کرده‌اش هم می‌چسبید!
برای این که عطیه و نرگس بیدار نشوند ،
به اتاق نرفت.
همان‌جا روی مبل از خستگی رها شد.
ساعدش را روی پیشانی‌اش گذاشت و سعی کرد بخوابد.
***
از دهان سپهر خون می‌ریخت.
می‌خواست حرف بزند؛ اما نمی‌توانست. تا دهان باز می‌کرد، خون از دهانش می‌ریخت روی پیراهن خاکی‌اش.
روی خاک می‌غلتید و به خودش می‌پیچید. انگار داشت خفه می‌شد، خِرخِر می‌کرد. تقلا می‌کرد برای حرف زدن، برای نفس کشیدن. آبیِ چشمانش طوفانی بود.
یک دست سپهر روی گردنش مانده بود ،
و از بین انگشتانش خون می‌جوشید، و دست دیگر را دراز کرده بود به سمت حسین.
حسین؛ اما انگار نمی‌توانست از جا تکان بخورد. هوا سرد بود و حسین از سرما می‌لرزید.
چندبار سپهر را صدا زد:
- سپهر! تو کجایی؟