#قسمت_سی_وهفتم با عاکفه صحبت کردم و قرار شد طبق برنامه‌ی قبلی با هم ادامه بدیم... بعد از اینکه مبینا حسابی بازی کرد به سمت خونه راه افتادیم، وقتی رسیدیم خونه من بدون اینکه به ذهنم مجال بهانه گیری رو بدم اول رفتم سراغ کارهای خونه و بعد هم نشستم پای کتابی که از بنت الهدی دستم رسیده بود تا تمومش کنم. نباید به ذهنم فرصت درجا زدن میدادم که دوباره بهم بریزم! با خوندنش هر بار انگار ابعاد جدیدی از شخصیتش رو می شناختم! وقتی زندگی پر از سختی بنت الهدی و بانو امین رو بررسی میکردم که در چه دوران مشوشی زندگی می کردن اما جا نزدن، انگیزه می گرفتم! مسئله کشف حجاب زمان بانو امین یا وضعیت اسفبار حکومت صدام زمان بنت الهدی واقعا قلب آدم رو به درد می آورد! من واقعا توی چنین سختی هایی نبودم و نیستم درسته محمد کاظم نبود، ولی دیگه خبری از سختی های دوران بانو امین و بنت الهدی صدر هم نیست که غمم مضاعف بشه! اما یه شب خیلی برام سخت گذشت... که شب خاصی هم شد.‌. من که روزها رو می شمردم تا این انتظار زودتر تموم بشه، دقیقا بیست و نه روز از زمان آزمایش مبینا گذشته بود... و من توی این مدت هزار تا برنامه برای خودم چیده بودم که شاید خلا نبود محمد کاظم رو پر کنه! ولی مگه میشد! شب شد، مبینا رو خواب کرده بودم و خودم توی آشپزخونه مشغول کار بودم ، همونطور که با احتیاط و بی سر و صدا کارهام رو داشتم انجام میدادم که یه لحظه یه صدایی شنیدم! دست از کار کشیدم که مطمئن بشم اشتباه نکردم! نه اشتباه نکرده بودم واقعا یه سر و صدایی از حیاط می اومد! انگار یه نفر خیلی آروم داشت به سمت در راهرو قدم بر میداشت! نفسم بند اومده بود! نمیدونستم چکار کنم؟! از ترس داشتم سکته می کردم! چقدر نبود یه مرد توی زندگی سخته! تنها چیزی به ذهنم رسید اینکه گوشیم رو بردارم به یه کسی زنگ بزنم... شاید کمتر از ثانیه ای خودم رو رسوندم به سمت گوشیم! اما یه لحظه مردد شدم که نکنه خیالاتی شدم! برای اینکه نصفه شب کسی رو از خواب بی دلیل بیدار نکنم، آروم چند قدم رفتم سمت در راهرو که مطمئن بشم بعد زنگ بزنم! توی تاریکی شب هیکل یه مرد کاملا مشخص بود که داره به سمت در میاد! آب دهنم رو آروم قورت دادم... در حالی که از شدت ترس نفس نفس میزدم به سرعت برگشتم سمت آشپزخونه که حداقل یه وسیله ی دفاعی بردارم ! اما سرعت حرکت اون مرد بیشتر از من بود که تا چرخیدم و پشت سرم رو نگاه کردم هیبت یک مرد ، مردمک چشمم رو ثابت کرد و من فقط خیره نگاه میکردم! انگار تنها عضو سیستم پیام رسان مغز و اعصابم چشمهام بود که می تونست کاری کنه! بهت زده همراه با تپش قلب شدید و ترس فقط نگاه می‌کردم!