✅ به نام خدای مهربان ✅ به عشق مولا علی (ع) (6) 2- زهد و پارسایی امام (علیه السلام) او در دوران زندگیش، هیچ گاه از غذایی سیر نخورد، خوراکش خشک ترین غذاها بود. بر سر سفره اش نمک و یا سرکه و اگر گهگاهی چیز دیگری بر آن می افزود، از سبزی ها بود. کمی بالاتر که می رفت اندکی شیر بود. گوشت خیلی کم می خورد و چنین می گفت: «لاتجعلوا بطونکم مقابر الحیوان؛ شکم های خود را گورستان حیوانات قرار ندهید.» ( شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج 1، ص 26) • از زهد سخن می راند و به اختصار و بیانی نیکو آن را به کلام خدا مستند می ساخت و می فرمود: «الزهد، کله بین کلمتین من القرآن: قال الله سبحانه (لکیلا تاسوا علی مافاتکم ولا تفرحوابما آتاکم) و من لم یاس علی الماضی و لم یفرح بالآتی، فقد اخذ الزهد بطرفیه؛ تمام معنی زهد در دو جمله از قرآن مجید خلاصه شده است: خداوند سبحان می فرماید: بر آنچه از دستتان رفته اندوه و دریغ مخورید و بر آنچه به شما رسیده، شادمان مباشید. هر کس بر گذشته تاسف نخورد و بر آینده شادمان نباشد همه زهد را، از هر دو سو به دست آورده است.» (نهج البلاغه، حکمت 439) • او زهد را محرومیت نمی دانست بلکه آن را ثروتی گرانقدر به شمار می آورد که به آن رغبت داشت. آن حضرت می فرمود: «الزهد ثروة؛ بی میلی به دنیا ثروت و دارایی است. (نهج البلاغه، حکمت 4) • او گوینده این شعر است که می گوید: افادتنی القناعة کل عز وای غنی اعز من القناعة؟ قناعت همه گونه عزتی به من بخشید و کدام ثروتی گرامی تر از قناعت است؟! فصیرها لنفسک راس مال و صیر بعدها التقوی بضاعة قناعت را برای خود، سرمایه قرار ده و بعد از آن تقوا را نقدینه و کالای خویش ساز؟ (عبدالعزیز سیدالاهل از اشعار منسوب به جانشین پیامبر امام علی بن ابی طالب- دیوان امام، ص634) تجارتی سودآورتر و تواناتر از قناعت برای تضمین آزادی انسان نیست. ادامه دارد ... ✏️ @medademan https://eitaa.com/joinchat/4259250201C60440c06cc