در روایتی از امام رضا(ع) آمده است که جهر به بسم الله در همه نمازها سنت[پیامبر(ص)] است.(ابن بابویه، 2/ 123) از همین رو برخی از فقهای شیعه مانند ابن ابی عقیل معتقدهستند که با توجه به اخبار متواتر در این باب، هیچ تقیه ای در زمینه جهر به بسم الله صورت نمی گیرد.(مجلسی، روضه المتقین فی شرح من لایحضره الفیه، 2/ 303) همچنین از امام باقر(ع) نقل شده که گرامی ترین آیه ای که از قرآن دزدیده شد، بسم الله بود.(عیاشی، 1/ 19) در روایتی از امام کاظم(ع) آمده که پیامبر(ص) نیز انگشتر در ست راست می کرد، و این کار از نشانه های شیعیان هست.(ابن بابویه، 1/ 158) بنابراین می توان گفت که امام عسکری(ع) با این بیان خود، قصد دارند چنین بیان کنند که شیعه می بایست در دوران غیبت نشانه هایی داشته باشد که شناخته شده باشد. از آنجا که ایشان آخرین امام حاضر بودند، روایاتشان به عنوان حکم نهایی تلقی می شود و اگر در دوران قبل روایتی مبنی بر نهی چنین کارهایی بنابر تقیه صادر شده است، این روایت امام عسکری(ع) حکم ناسخ آن ها را دارد.