ماجراى صلح حديبيّه پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله در ماه ذى القعده سال ششم هجرت، به قصد سفر حج به سوى مكّه حركت كرد و مسلمانان را به شركت در اين سفر، تشويق نمود و سرانجام با جمعيّت يك هزار و چهارصد نفرى، با لباس احرام به سوى مكّه حركت كردند. خبر به مشركان مكّه رسيد و در نزديكى مكّه (روستاى حديبيّه) راه را بر مسلمانان بستند و مانع ورود آنان به مكّه شدند. در اين ماجرا، نمايندگانى از دو طرف براى گفتگو رفت و آمد كردند، نماينده مشركان هنگامى كه ديد مسلمانان چنان شيفته پيامبرند كه قطرات آب وضوى پيامبر را براى تبرك برمى دارند، به مشركان گفت: با اين عشق و علاقه اى كه مردم به محمد دارند، نمى توانيد آنها را از او جدا كنيد. عثمان به عنوان سفير مسلمانان براى مذاكره به مكّه رفت، امّا شايع شد كه او را در مكّه به قتل رسانده اند. پيامبرصلى الله عليه وآله براى آماده باش مسلمانان، در زير درختى با يارانش تجديد بيعت كرد كه اين بيعت، بيعت رضوان نام گرفت. پس از چند روز، عثمان به سلامت برگشت و با حضور نمايندگان دو طرف، صلح نامه اى در چند ماده تهيه و توسط حضرت على عليه السلام نوشته شد و به امضاى طرفين رسيد. از جمله اين كه دو گروه متعهد شدند: تا ده سال، جنگى ميان آنان صورت نگيرد. مسلمانان از همانجا برگردند و سال آينده به مدت سه روز براى عمره به مكّه بيايند. به دستور پيامبرصلى الله عليه وآله شترانى را كه براى حج آورده بودند، در همانجا قربانى كردند و سرهاى خود را تراشيده و از احرام خارج شدند و به مدينه بازگشتند. گرچه مسلمانان به حج نرفتند، ولى اين صلح نامه و مفاد آن كه تعطيل شدن جنگ به مدت ده سال و آزاد شدن مراسم عمره بود، براى مسلمانان پيروزى آشكارى به حساب مى آمد. زيرا پايانى بر خصومت ورزى آشكار مشركان و گشودن راهى براى تبليغ دين و تجديد قواى مسلمانان بود و زمينه ساز فتح مكّه گشت. بر گرفته از کتاب الکترونیکی تفسير نور مرکز اطلاع رسانی غدیر