🌱 رهایی از گناه (٨٢) ✅ از مولا «فرمان دادن» خوش است و از عبد، اطاعت و استغفار 🔹مولا اگر فرمان ندهد که مولا نیست، عبد هم اگر معصیت نکند، فرشته است! گویی وقتی عبد گناه می‌کند مولا منتظر است که عبد بیاید و شروع به عذرخواهی کند و این رابطه شکل بگیرد. یعنی بندهٔ خدا وارد چالش اصلی رابطهٔ خودش و مولا می‌شود. 🔹 آمدند خدمت امام صادق (ع) و گفتند: ما تا وقتی پیش شما و در مجلس شما هستیم، خیلی حالمان خوب است و خیلی انگیزه طاعت داریم، اما وقتی از پیش شما می‌رویم، کم کم حالمان بد می‌شود و دچار گناه می‌شویم. امام باقر (ع) ابتدا یک توضیحی به آنها داد و بعد فرمود: «اگر شما آن کسانی نباشید که گناه می‌کنند و استغفار می‌کنند، خدا عده‌ای را می‌آفریند که گناه کنند تا بعدش استغفار کنند و خدا آنها را ببخشد!» اصلا خدا مولا شده تا ببخشد! خدا فرمان می‌دهد ولی ما نمی‌توانیم همهٔ فرمان‌های خدا را درست اجرا کنیم، لذا باید عذرخواهی کنیم و خدا هم می‌بخشد. پس از آن فرمود: «مؤمن دچار فتنه و امتحان می‌شود و زمین می‌خورد و بعد توبه می‌کند. آیا این کلام خدا را نشنیده ای که فرمود: خدا توبه کنندگان را دوست دارد؟» (کافی، کلینی، ج٢، ص ۴٢۴) 🔹 بنا به آنچه گفته شد، می‌توان گفت که فلسفهٔ وجود گناه، شکل‌گیری «رابطهٔ عبد و مولا» است، همانگونه که فلسفهٔ فرمان خدا هم، شکل‌گیری رابطهٔ عبد و مولاست. اساسا رابطه با خدا چیزی جز رابطهٔ عبد و مولا نیست. اگر این رابطه بخاطر گناه و استغفار شکل گرفت، به بزرگی خدا نگاه می‌کنیم و بخاطر نافرمانی از او خجالت میکشیم. ✍ادامه دارد... 🔘 منبع: 👈کتاب "رهایی از گناه" نوشته استاد پناهیان @Aqlaniyyat @meighanjavan99