🔸 یکی از مشکلات مهم در زمان ما این است که کتب لغت بعد از اختلافات فقهی و کلامی بین مذاهب تدوین شده است و این یک مشکل بزرگ است زیرا آقایان اقوال فقهی و کلامی خودشان را دخالت میدهند. همین ابن هشام در آیه شریفه: (إِنَّ اللَّهَ اشْتَرى‏ مِنَ الْمُؤْمِنينَ أَنْفُسَهُمْ وَ أَمْوالَهُمْ بِأَنَ‏ لَهُمُ‏ الْجَنَّة) "باء" را به معنای غیر مقابله میگیرد ولی ما باشیم و ظاهر آیه انصافا واضح است که برای مقابله است اما ابن ابن هشام مکتب فکری اش را که اشاعره باشد و پاداش را در مقابل عمل نمیداند در آیه داخل میکند. و کذا او در یکی از ابواب مغنی از آنجا که مذهب او شافعی است و شافعی تصریح دارد که حیوان مذبوح بدون تسمیه خوردنش جائز است، در آیه شریفه (وَ لا تَأْكُلُوا مِمَّا لَمْ يُذْكَرِ اسْمُ اللَّهِ عَلَيْهِ وَ إِنَّهُ لَفِسْقٌ) واو را به معنای حالیةمیگیرد! یکجوری ترجمه میکند که با حرف شافعی جور در بیاید ولی ما باشیم وظاهر آیه انصافاً "واو" ظاهر در عطف است یا... و کذا و کذا از موارد مشابه.  💎@meisamee