معماری، ظرفی برای حیات طیبه یا حیات خبیثه؟! 🔸حکمت معماری از منظر اسلامی، ظرفیت شکل حیات انسان است. این انسان کیست و چه غایتی دارد؟ قرآن به ما می‌گوید غایت تو عبودیت است (ما خلقت الجن و الانس الا لیعبدون). حال برای رسیدن به این غایت که سبک زندگی مبتنی بر آن همان حیات طیبه است، چه ظرفی (محیط کالبدی یا معماری) نیاز دارد؟ اسلام یکی از مفاهیمی که به ما در این مسیر توصیه می‌کند دار واسعه است. توضیح آن بسیار رفته که چگونه خانه‌ی تنگ و کوچک سبب سخت شدن دین‌داری، از بین رفتن حرایم، افسردگی و... می‌شود. 🔸حال لیبرال‌های ایرانی، پیروان راستین انسان فاسدی به نام هربرت اسپنسر، برای ما استدلال می‌آورند که خانه کوچک خیلی هم خوب است. همانطور که اسپنسر مبتنی بر داروینیسم می‌گفت حق ندارید در قانون طبیعت دخالت کنید و برای فقرا دل بسوزانید، داروینیست‌های ایرانی هم می‌گویند اجازه بدهید طبیعتِ جامعه مسیر خودش را برود و آنکه نمی‌تواند، در همان قبر خودش زندگی کند! 🔸اروپایی‌ها هم از این وضعیت راضی هستند و احساس بدبختی نمی‌کنند! این آمارهای بالای افسردگی، اضطراب و خودکشی هم ربطی به این موضوع ندارد و مشکل شخصی مردم است!! 🔸زندگی برای جریان مدرنیست در ایران اساساً همان حیات خبیثه‌ای است که مدرنیته برای بشریت ساخته است و همانی است که کشورهای مثلاً توسعه‌یافته آن را دنبال می‌کنند و ما هم باید به این حیات خبیثه تن بدهیم! 🏙 معماری هجری @MemariHejri_ir