« وَ الَّذِينَ يُمَسِّكُونَ بِالْكِتابِ وَ أَقامُوا الصَّلاةَ إِنَّا لا نُضِيعُ أَجْرَ الْمُصْلِحِينَ‏»([2]) ۱-برای نجات از گمراهی وضلالت وبار یافتن به مسیر حق وعدالت ورفتن به سوی هدایت چاره ای جز تمسک به دین وکتابهای نازل شده بر انبیاء مرسلین نیست یعنی دین مجموعه ایست  که عمل بطور کامل به دستورات آن  می تواند انسان را از سختی ها وگرفتاری های نجات بدهد ۲- زیرااز یک سو مسیر درست را به انسان نشان دهد واز سوی دیگر برای انسان بینشی عمیق ایجاد کند اما برخی ازین دستورات بمنزله نشانه هستند یعنی انجام آن می تواند نشان میدهد که چنین فردی در مسیر درست حرکت می کند یا نه ۳-ونماز یکی ازین شاخصه هاست  بگونه ای که می تواند نقش تعیین کننده ای برای رهائی انسان از تردیدها گردیده وایمان واعتقاد انسان رابه حق قوی تر نماید ۴- لذا قرآن کریم وقتی بحث تمسک به کتاب را ذکر می کند بعدازآن، نماز را بیان می کند و می فرماید کسانی که به کتاب ( آنچه از سوی خداوند نازل شده است که آخرین وکاملترین آن قرآن کریم است) تمسک می جویند ونماز به پا میدارند خداوند پاداش مصلحان را ضایع نمی کند. ۵-مرحوم علامه طباطبائی در تفسیر گرانسنگ المیزان می نویسد :ذکر کردن نماز به تنهائی در بین بقیه واجبات واجزاء دین برای شرافت نماز است واینکه نماز رکنی از دین است که با آن ذکر الهی وخضوع در برابر حق حفظ می شودکه بمنزله روح حیات در جسم دین محسوب می شود([3]) ۶-بنابراین اگر دین را مجموعه ای از جسم وروح بتوان  ترسیم کرد آن چیزی که روح این جسم را تشکیل میدهد نماز است  زیرا بوسیله نماز است که یاد خداوند متعال زنده می ماند وانسان دربرابر حق خضوع وخشوع می کند  وهمانطور که جسم بدون روح توان ادامه زندگی را ندارد چرا که مرده است  دین نیز بدون نماز جسمی مرده ایست که که نمی تواند انسان را به راه درست بکشاند. وهرگاه  دین دارای روح شد می تواند انسان را از فساد نجات داده وشخص را صالح نماید وانسان صالح به فکر اصلاح دیگران می افتد ومصلح فساد دیگران می شود -مائده :58[1] -اعراف :170[2] -المیزان ج8 ص 299[3] @tamaddonejahaani 💠〰💠〰💠〰💠