رنجانده‌ام دوباره دلت را، مرا ببخش! آبی‌ترین کرانه‌ی دریا، مرا ببخش! می‌خواستم که خوب بمانم برای تو ناخواسته بد شدم آقا، مرا ببخش! رنگی ندارد این غزلِ کهنه پیش تو زیباترین قصیده‌ی دنیا، مرا ببخش! دلگیر می‌شوی زِ من و دَم نمی‌زنی شرمنده‌ام، همیشه و هر جا، مرا ببخش! تو تکیه گاه محکم اندوهِ من شدی سنگ صبور این دل تنها، مرا ببخش! روشن نموده‌ای شبِ این بی‌ستاره را ای مثل ماه روشن و زیبا، مرا ببخش! این است حرف آخرِ من، ای همیشه خوب! عذرم قبول می‌کنی آقا؟ ـ مرا ببخش!