مبنای برنامه ریزی های علمی در حوزه، وقتی اشتباه باشد و از میراث گرانسنگ علما و فحول، فاصله معنا داری داشته باشد، هرچقدر هم کارگروه و جلسه تشکیل شود و به قول آقایان، درختواره (!) ترسیم شود، نه تنها مشکلی حل نمی شود، بلکه بر مشکلات افزوده می گردد. متاسفانه مبنای برنامه ریزی های سالیان اخیر این است:
علم امری زائد و موجب تلف وقت است و باید طلاب را سریعتر به مرحله بازدهی!! رساند. کدام بازدهی؟ مگر بدون علم کافی و جامع از شریعت می توان دین را تبلیغ کرد؟ چرا با دست خود، تیشه به ریشه دین می زنیم؟