نکتهها:
1. رباخوار، به كسى تشبیه شده كه شیطان او را خبط كرده است. «خَبط» به معناى افتادن و برخاستن و عدم تعادل به هنگام حركت است.
2. علامه طباطبایی در تفسیر آیه ۲۷۹ سوره بقره معتقد است شدتی که خداوند درباره مسأله ربا و رباخواری به کار برده، درباره هیچ یک از فروع دین غیر از تبرّی از دشمنان خدا، به کار نبرده است.
3. واژه ربا هشت مرتبه در قرآن تکرار شده است در این آیات خداوند حالات رباخواران را در قیامت به کسانی تشبیه میکند که بر اثر تماس شیطان دیوانه و مجنون گشته، خیر و شر خود را تشخیص نمیدهند و به عذاب خوارکننده الهی دچار خواهند شد. خداوند مال ربوی را از جمله اموالی دانسته است که فزونی نمیگیرد و برکتی در آن نخواهد بود.
4. انتقاد از رباخوارى، ربا گرفتن و ربا دادن، از ابتداى اسلام مطرح بوده است. در سوره روم كه در مكّه نازل شده است، مىفرماید: «وَ ما آتَیتُمْ مِنْ رِباً لِیرْبُوَا فِی أَمْوالِ النَّاسِ فَلا یرْبُوا عِنْدَ اللهِ» یعنى آنچه به قصد ربا مىدهید تا براى شما در اموال مردم بیفزاید، بدانید كه نزد خداوند افزون نمىشود. سپس در سورۀ آلعمران با فرمان «لا تَأْكُلُوا الرِّبَوا» از آن نهى گردیده و بیشترین انتقاد از رباخوارى در همین آیات آمده است. ضمناً آیه «وَ أَخْذِهِمُ الرِّبَوا وَ قَدْ نُهُوا عَنْهُ» ، یادآور مىشود كه در مذهب یهود نیز «ربا» حرام بوده، همچنان كه این حرمت در تورات ذكر شده است.