بزرگ مجاهدی که تشرفات مکرر او به محضر حضرت ولی عصر (عجل الله تعالی فرجه) ثابت و حتمی است. آن بزرگوار از فقها و مجتهدان برجسته ای بود که در سال ۱۳۴۶ ه.ق بر ضد بی بند و باری خاندان پهلوی قیام کرد. او در آن اوج خفقان رضاخانی، لحظه ای از امر به معروف و نهی از منکر غفلت نداشت و صریحاً‌ بر فراز منبر از جنایات رضاخان پرده برمی داشت. در نوروز سال ۱۳۰۶ ش، زن رضاخان به همراه عده ای از زنان دربار، بدون حجاب و با آرایش کامل، وارد حرم حضرت معصومه (علیهاسلام) شدند. در آن هنگام تنها عالمی که مقابل این هتک حرمت ایستاد و آنان را از حرم بیرون راند، آیت ا… بافقی بود. هنگامی که خبر اعتراض دلیرانه او به گوش رضاخان رسید، شخصاً به قم آمد، آن روحانی مبارز را دستگیر و شخصاً او را زیر مشت و لگد خود گرفت و پس از ضرب و شتم، آن عنصر تقوا و فضیلت را به شهر ری تبعید کرد. یکی از بزرگان قم‌، آن شب در عالم رویا به محضر مقدس حضرت بقیت الله (عجل الله تعالی فرجه) شرفیاب شد و آن حضرت را مشاهده نمود که سوار بر اسب عازم تهران هستند و پیش از حرکت، به حرم مطهر عمه شان حضرت معصومه روی نموده، فرمودند: « السلام علیک یا عمتی المظلومه، لعن الله قوما هتکوا حرمتک و کسروا حصنک؛ سلام بر تو ای عمه مظلوم ام، خدای لعنت کند گروهی که به حریم تو جسارت کردند و بست ترا شکستند.»(1) 1. ماهنامه کوثر، ش ۱۳، ص ۱۲