ذات خورشید، نور افشان است و بخلی در این نورافشانی ندارد و بی دریغ بر همه موجودات عالم می تابد؛ خواه آن موجود، باغ باشد یا صحرا، کوه باشد یا دشت، موجود زنده باشد یا مرده. اما اگر خورشید بر باغ و گل بتابد، بوی خوش و طراوت آنها بیشتر می شود و اگر بر مردار یا زباله بتابد، بوی تعفن آن، بلند می شود. پس در این تفاوت خورشید، مقصر نیست. امام زمان خورشید عالم تاب و تابنده بر تمام موجودات گستره خاکی است. این ما هستیم که اگر وجودمان را هم چون باغ و گلستان کرده باشیم، هنگامی که در معرض نور آن حضرت قرار می گیریم، بر طراوت ایمان و خوشبختی، افزوده می شود. اما اگر با گناه و معصیت، قلب خود را تباه و آن را همانند مزبله ای کرده باشیم، به سرعت باید در تطهیر آن بکوشیم؛ که اگر این گونه نباشد، این تباهی و گناه زیاد، وجود ما مانع از ظهور حضرت می شود؛ چرا که با ظهور او، بوی تعفن مفسدان و ظالمان آشکار می گردد.