می دانی؟ اشک، است. آن دم که با عطر نام حسین(ع) درآمیزد. گاهی باید نشست، کنج دنج اتاق دل و بهشتی عاشقانه ساخت. تنها به (ع). بهشتی عاشقانه، برای اشک. برای التیام و رهایی.به دور از تمام خستگیها و رنج های دنیا. تمام دلبستگی های فانی و آمال بی‌اساس. گاهی باید نشست کنج دنج اتاق دل و خلوتی عارفانه ساخت. خلوتی عارفانه، برای اشک. برای تفکر و تعمق. برای کاوش در کردار و رفتار و خواسته ها و اندوخته ها. گاهی باید نشست و اشک ریخت برای این درمانده. برای نرسیدن ها و جاماندگی هایش. باید اشک ریخت و یاری طلبید و دل را سبک کرد و آنگاه، این اشک بامسمّا قداستی بی مانند می یابد، که به عشق حسین(ع)، مزین گردد. مگر نه اینکه نام حسین(ع)،اعجاز می کند اعجازی عاشقانه. وه که چه زیباست، تجلی منتهای این اعجاز، آنجا که سجاد، در واپسین لحظه های تنفس در این قفس، سر از زمین بر می کند و با ادبی عاشقانه، ذکر حسین(ع) بر لب جاری می سازد. ♡وه که چه زیباست، تجلی این اعجاز!♡ 🌹 تاریخ شهادت: ۲۹ آذر ۱۳۹۴.خانطومان سوریه 🌹@modafean_14