خاطره از شهید محمد فلاح رحمانی از زبان برادرزاده ی شهید پدرم از ۷ سالگی تشویقم می کرد که روزه بگیرم با اینکه فصل تابستون بود و شرایط روزه گرفتن برای یک دختره ۷ ساله دشوار ولی به حرف پدرم گوش می کردم و روزه می گرفتم نه تنها من بلکه همه خواهر و برادرانم قبل سن تکلیف روزه می گرفتن یک روز که عموی شهیدم از جبهه برگشته بود به خونه ما اومد و من موقع رفتن به منزل پدر بزرگم باهاش رفتم بس که دوستش داشتم و بهش وابسته بودم یه جورایی می ترسیدم دوباره بره و چند ماهی نبینمش.موقع خواب تو پشت بام رو دست عموم خوابیدم چون می ترسید بیفتم همونطور که داشتم ستاره های آسمان رو نگاه می کردم بهش گفتم برای سحر منو هم بیدار کن خندید و گفت نخیر لازم نیست شما روزه بگیری ولی من باز هم تاکید کردم بوسه ای رو پیشونیم کاشت و من خوابیدم قبل اذان صبح بیدارم شدم و از پله ها پایین رفتم اون موقع عمه کوچکم هنوز ازدواج نکرده بود شنیدم باهم صحبت می کردن و بهشون میگفت نباید منو بیدار کنن ولی پدر بزرگ مادربزرگ و حتی عمه ام میگفت ناراحت میشه و عموم میگفت اشکال نداره من راضیش میکنم یکدفعه من وارد اتاق شدم و بهشون سلام کردم همگی به عموی شهیدم نگاه کردن و خندیدن من هم بدو رفتم تو بغل عمو محمدم و بهش گفتم دیدی خودم بیدار شدم به قدری خندید که من هم به خنده افتادم دوباره منو بوسه باران کرد و تو خودش فشرد حتی یادمه غذای سحری آبگوشت بود و من اصلا آبگوشت دوست نداشتم ولی اون موقع بخاطر عمو محمدم سحری رو خوردم چون میترسیدم اگه بگم آبگوشت دوست ندارم و نمی‌خورم بهونه ای بشه برای اینکه نگذاره روزه بگیرم من تو اون سال ۱۸ روز روزه گرفتم