تـوی این دنیـا کسـایی هسـتـن کـه دوستـمون دارن، دعـامـون مـی‌کنـن، گـاهـی وقـتی حـواسـمون نیـسـت نگـاهـمـون میـکـنن، بـا خـوشحـالـی‌مـون خـوشـحـال میـشـن و بـا نـاراحـتـی‌مـون نـاراحـت؛ بـه عـشـق‌مـون می‌خـندن و بـرامـون بغـض می‌کنن و اشـک مـی‌ریزن . . . ایـن آدمـا، انگیـزه زنـدگی کـردن مـا هستن، انگـیـزه حـرکـت کردن، جـلـو رفتن، تسـلیـم نشدن . . . و هـیچـوقـت از زندگـی‌مون بیـرون نمیـرن اما گـاهـی مـا اونـارو گـم مـی‌کنیم، مـا، گـاهـی انگیزه‌هـای زنـدگـی‌مـون رو گـم می‌کنیم و یـادمـون میره یه مجـنونـی هـسـت و مـا باید لیلی‌اش باشـیـم . . . #چند_کلام_از_سیّدمعین