بسم الله الرحمن الرحیم 🔸🔸 هادی فِرز 🔸🔸 ✍️ محمد رضا حدادپور جهرمی «قسمت نوزدهم» قسمت آخر یه روز عادی از صبح شروع میشه و به شب ختم میشه. اما اون روز برای هادی یه روز عادی که از صبح شروع بشه و به شب ختم بشه نبود. اصلا لحظه به لحظه اش داشت ذره ذره آب میشد. تو اون شلوغی، دیگه گوشاش نمیشنید. چشماشم نمیدید. حواسش به دست و پاش هم نبود. نشسته بود و داشت مثل همیشه پای زائر رو میشست و ماساژ میداد اما نبود. اونجا نبود. به خاطر همین هر کی صداش میکرد، نمیشنید. جواب نمیداد. بقیه هم دیدند که اوضاش اینجوریه، ولشکردند تا تو حال خودش باشه. روز اربعین هم گذشت. به غروب رسید. ازغروب هم عبور کرد. سه چهار تا گروه، بغل دستِ هادی عوض شد و اصلا متوجه نشد. شاید بلد نبود با خدا و امام حسین حرف بزنه. به خاطر همین همش به خودش فحش و تیکه مینداخت: اینم شد زندگی؟ آخه به تو میگن آدم؟ بی وجود! به خدا اوس مصطفی داره به خودش بی حرمتی میکنه که بهت میگه تخم سگ! وگرنه تو از سگ هم کمتری! باید این وضع بابا و آبجیت باشه؟ باید الان ندونی بابات کجا رفت و کجا میخوابه و آبجیت پیش کیا نشست و برخواست میکنه؟ چقدر خری تو ... هادی چقدر داغونی تو ... کی وقت کردی اینقدر له بشی و از چشم همه بیفتی؟ اصلا نمیشه رو تو حساب کرد ... حتی نظر و عبدی و موتی و بقیه هم که رو تو حساب کردند، هر کدومشون یه جوری داره دهن مهنشون صاف میشه ... تو حتی اینکاره هم نیستی ... فکر کردی حساب دویست و خورده ای آدم پر شد، کار خاصی کردی؟ بابای خودتو باختی! آبجی گلتو باختی! زندگیتو باختی! بدبخت اگه فردا مُردی، کسی نیست زیر جنازه ات بگیره ... کی واسه خودت نگه داشتی؟ نفرین بابات پشت سرته! فکر کردی مرضیه میتونه جلوی نفرینای اوس مصطفی رو بگیره؟ نخیر هادی خان! نخیر! چیزی نمونده که پودر بشی و تو غربت ... ترکیه ای ... گرجستانی ... عراقی ... جایی ... لاشتو پیدا کنن و نفهمن کی هستی و یه جایی چالِت کنن ... باختی هادی فرز ... باختی ... کل روزو به خودش فحش داد. تو سر خودش زد. حتی از ناهار و شام و چایی و استراحت موند. دیگه داشت کم میاورد. دستی رو شونه خودش حس کرد. بالای شونه سمت راستش ... کنار گردن ... همونجا که اگه کسی یه کم فشارش بده، آدم دردش میگیره ... هادی به خودش اومد. دید شب شده. روشو برگردوند دید حاج اصغره. حاج اصغر گفت: پاشو بیا ... کافیه ... هادی وقتی میخواست پاشه، داشت فشارش میفتاد اما خودشو قرص و محکم گرفت که نیفته. پشت سر حاجی حرکت کرد. حاجی بردش پیشِ خودش. پرده رو هم انداخت. یه سینی شام مختصر و یه آب معدنی همونجا بود. هادی نشست و خورد. حاجی همین طور که داشت یه چیزی مینوشت، براش یه استکان چایی ریخت. سیگارش هم از جیبش درآورد و به هادی تعارف کرد. هادی چاییو خورد و سیگارش هم روشن کرد و یه کم مغزش آرومتر شد.