نظر یک انسان مجرد: من پدرم روحیه حساسی داشتن ولی چون بلد نبودن، با گریه‌های نادر مادرم خیلی بد برخورد می‌کردن، بخاطر همین مامانم سال‌هاست جلوشون گریه نمی‌کنن و به نظرم این خیلی به رابطه عاطفی آدما آسیب می‌زنه. و منم مدت‌ها گریه نمی‌کردم... اما از وقتی تو خودم نمی‌ریزم می‌بینم جالبه واکنش بابام به من خیلی بهتره😐 و این ناراحتم می‌کنه که خب مامانم گناه نداشت؟ آقایون بدونید ما خانوما اگر گریه می‌کنیم به پیر به پیغمبر نمیخوایم اقتدار و توانمندی شما رو زیر سوال ببریم فقط احساس نیاز می‌کنیم که دل پرمون رو خالی کنیم که گاهی هیچ دلیلی نداره جز یه بهم ریختگی هورمونی! اتفاقا این یه فرصت برای شماست، یه همدردی ساده، یه بغل، میتونه کلی جذبه و اقتدار و قدرت شما رو بالا ببره. توروخدا این‌جوری ناامید مون نکنید... 😢 پ. ن: شاید باباها گریه مادر رو اعتراض و گریه دختر رو ناز می بینن. لطفا گریه همسرتون رو به دید پدری ببینید. مرسی اه